O mnie

Byłam współ­za­ło­ży­ciel­ką Fun­da­cji Pol­ski In­sty­tut Mind­ful­ness PO­LIM. W la­tach 2012 – 2015 peł­ni­łam ro­lę wi­ce­pre­ze­ski PO­LIM. Fundacja zakończyła swoją działalność w 2018r.

W 2012 ro­ku uzy­ska­łam sto­pień dok­to­ra na­uk bio­lo­gicz­nych nada­ny przez Ra­dę Wy­dzia­łu Bio­lo­gii Uni­wer­sy­te­tu im. Ada­ma Mic­kie­wi­cza w Po­zna­niu.

W la­tach 2011-2012 re­ali­zo­wa­łam i w 2012r. ukoń­czy­łam kurs tre­ner­ski zor­ga­ni­zo­wa­ny przez Heu­re­sis Cer­ty­fi­ko­wa­ni Tre­ne­rzy i Kon­sul­tan­ci Za­rzą­dza­nia Sp. z o.o. Je­go ce­lem by­ło do­sko­na­le­nie prak­tycz­nych umie­jęt­no­ści przy­go­to­wy­wa­nia i pro­wa­dze­nia szko­leń oraz pro­fe­sjo­na­li­za­cja pra­cy tre­ner­skiej. Pro­jekt pro­wa­dzo­ny był zgod­nie ze stan­dar­da­mi opra­co­wa­ny­mi przez The Char­te­red In­sti­tu­te of Per­son­nel and De­ve­lop­ment, wdro­żo­ny­mi przez Tha­mes Val­ley Uni­ver­si­ty w Lon­dy­nie, i w Pol­sce roz­po­wszech­nia­ny­mi przez Sto­wa­rzy­sze­nie Kon­sul­tan­tów i Tre­ne­rów Za­rzą­dza­nia MA­TRIK.

Udział w kursie MBSR, którego byłam uczestniczką wiele lat temu i praktyka uważności, którą kontynuuję do dzisiaj jest źródłem cudów, które wciąż na nowo transformują moje życie. Największym z nich jest taki, że „znalazłam dobre życie, stając się sobą”.

Po la­tach tę­sk­no­ty za lep­szym i cie­kaw­szym ży­ciem, peł­na ma­rzeń o tym aby być kimś in­nym, faj­niej­szym, pięk­niej­szym, lep­szym, po la­tach by­cia nie­świa­do­mym więź­niem ocze­ki­wań swo­ich i ca­łej resz­ty świa­ta, to dzię­ki prak­ty­ce uważ­no­ści, po­ko­cha­łam Sie­bie i swo­je do­sko­na­le nie­do­sko­na­łe ży­cie, ta­kie ja­kie jest, za­uwa­ża­jąc w koń­cu je­go nie­po­wta­rzal­ność. Po­ko­cha­łam tak­że wszyst­kie ży­cio­we trud­no­ści – „prze­szko­dy”, któ­re sta­ły się dla mnie ży­cio­wy­mi lek­cja­mi, któ­re od­ra­biam dzień po dniu.

Prak­ty­ka uważ­no­ści spra­wi­ła, że w mo­im ży­ciu po­ja­wi­ło się głę­bo­kie za­ufa­nia do Sie­bie. Za­go­ści­ła praw­dzi­wa życz­li­wość do Sie­bie i In­nych, prze­ko­na­nie jak waż­ne jest być praw­dzi­wie wy­słu­cha­nym i zro­zu­mia­nym, jak waż­ne jest słu­chać bar­dziej ser­cem i cia­łem niż za po­mo­cą oce­nia­ją­ce­go i wiecz­nie ana­li­zu­ją­ce­go umy­słu. Po­ja­wi­ła się tak­że pew­ność, że per­fek­cyj­nie jest tyl­ko wte­dy, gdy mam po­czu­cie by­cia wy­star­cza­ją­cą. Zja­wi­ła się tak­że ak­cep­ta­cja i uf­ność do ży­cia ta­kie­go ja­kie mi się przy­tra­fia w każ­dej chwi­li, prze­strzeń na po­czu­cie swo­jej peł­ni i kom­plet­no­ści, lek­kość i przy­no­szą­ce ogrom­ną ulgę przy­zwo­le­nie aby w każ­dej chwi­li ży­cia być cią­głą, nie­de­fi­nio­wal­ną zmia­ną.

Uważ­ność od­da­ła ste­ry mo­je­go ży­cia w mo­je rę­ce i spra­wi­ła, że to ży­cie sta­ło się wzru­sza­ją­cą i pięk­ną za­ba­wą w za­ufa­nie do Sie­bie i po­dą­ża­nie za so­bą – au­ten­tycz­ną, praw­dzi­wą i przez to spój­ną.

Prze­wod­ni­kiem w mo­jej prak­ty­ce uważ­no­ści jest Jo­han Tin­ge – za­ło­ży­ciel i dy­rek­tor In­sty­tu­tu Mind­ful­ness w Rol­de w Ho­lan­dii. Do­dat­ko­wo do­świad­cze­nie w me­dy­ta­cji mind­ful­ness roz­wi­jam i po­głę­biam uczest­ni­cząc w od­osob­nie­niach or­ga­ni­zo­wa­nych w Pol­sce i w Eu­ro­pie, a tak­że bio­rąc udział w kon­fe­ren­cjach, warsz­ta­tach i szko­le­niach po­świę­co­nych te­ma­ty­ce uważ­no­ści.

W tej cud­nej, uważ­no­ścio­wej i ży­cio­wej przy­go­dzie  to­wa­rzy­szy mi Arek – mąż, któ­re­mu co­dzien­nie je­stem wdzięcz­na za to, że jest. Dzię­ku­ję mu za je­go otwar­tość, ogrom­ne wspar­cie, po­czu­cie hu­mo­ru i by­cie mo­ją in­spi­ra­cją. Na mo­jej dro­dze sta­nę­ły tak­że dwa naj­cu­dow­niej­sze Ziem­skie Anio­ły -mo­je cór­ki – Ame­lia i Ga­brie­la. Po­ja­wie­nie się ich w mo­im ży­ciu jest naj­bar­dziej nie­wia­ry­god­nym CU­DEM ja­ki mi się przy­tra­fił. Co­dzien­nie uczą mnie jak żyć. Nie­ustan­nie po­ka­zu­ją mi na czym tak na­praw­dę to ży­cie po­le­ga i co jest w nim naj­waż­niej­sze oraz z czym war­to i trze­ba się że­gnać i na co nie wol­no po­zwa­lać. Są naj­więk­szy­mi Na­uczy­ciel­ka­mi Uważ­no­ści ja­kie kie­dy­kol­wiek mia­łam. To­wa­rzysz­ką mo­jej dro­gi jest tak­że pie­sia Kre­sia, któ­ra każ­de­go dnia uczy mnie, że moż­na być jed­no­cze­śnie kimś sta­now­czym i de­li­kat­nym. To­wa­rzysz­ką tej dro­gi by­ła tak­że Krop­ka – nie­zwy­kła psi­na. Po­ja­wie­nie się jej u nas trak­tu­ję ja­ko ko­lej­ny dar od ży­cia. Sta­ła się jed­nym z naj­waż­niej­szych na­uczy­cie­li uważ­no­ści ja­kich w tym ży­ciu spo­tka­łam. Każ­de­go dnia uczy­ła mnie cier­pli­wo­ści, słu­cha­nia in­tu­icji, bez­wa­run­ko­wej mi­ło­ści i ak­cep­ta­cji ży­cia ta­kie­go ja­kie jest. Na za­wsze po­zo­sta­nie w mo­im ser­cu.

To­wa­rzy­szą mi tak­że Przy­ja­cie­le i Nie­przy­ja­cie­le i wszyst­kie Isto­ty, któ­re spo­ty­kam na każ­dym kro­ku. To moi Na­uczy­cie­le Ży­cia, dzię­ki któ­rym co chwi­lę je­stem już kimś in­nym.

I są jesz­cze wier­sze, szy­deł­ko­wa­nie, szy­cie na ma­szy­nie, uko­cha­ne dźwię­ki, i bez­cen­na ci­sza, w któ­rej mam szan­sę usły­szeć to, co nie­sły­szal­ne.