„Czasem sobie myślę, gdyby tak komuś udało się zagrać tę ciszę…”

Jest tak­że ci­sza, któ­ra prze­ra­ża i wzbu­dza nie­po­kój – ci­sza „od­osob­nie­nio­wa”.

Jak tyl­ko za­czy­nam opo­wia­dać o ko­lej­nym od­osob­nie­niu, na któ­re wy­jeż­dżam, lu­dzie – czę­sto nie­mal na­tych­miast – prze­ry­wa­ją mi, ko­men­tu­jąc: „Jej­ku, ja to bym nie wy­trzy­ma­ła”. „Nie wy­obra­żam so­bie te­go”. „Na­praw­dę nie moż­na na­wet czy­tać? Żar­tu­jesz. Jak ty w ogó­le da­jesz ra­dę”? „Pięć dni bez mó­wie­nia? W ci­szy? To co ty tam ro­bisz? Za­nu­dził­bym się na śmierć.”

Lu­bię ci­szę. Po­tra­fię z nią/w niej być 24h/do­bę przez kil­ka ko­lej­nych dni. Dni bez roz­mów z ty­mi, z któ­ry­mi spę­dzam czas, jem po­sił­ki, prak­ty­ku­ję. Dni bez te­le­fo­nu i cią­głe­go do nie­go, za­glą­da­nia. Dni bez kom­pu­te­ra i au­to­ma­tycz­ne­go, co 5 mi­nut, spraw­dza­nia ma­ili. Dni bez te­le­wi­zo­ra, w któ­ry czę­sto je­dy­nie się wga­piam, nie wi­dząc tak na­praw­dę te­go, na co pa­trzę. Dni bez uko­cha­nych ksią­żek, któ­re prze­no­szą mnie w in­ny, nie­rze­czy­wi­sty i czę­sto „cie­kaw­szy” niż mój świat. Dni bez ga­zet, z któ­rych mo­gła­bym do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej o świe­cie, jed­nak nie wie­dząc wie­le wię­cej o mo­im świe­cie.

Przy­znam się naj­szcze­rzej, że uwiel­biam ta­ką ci­szę. Uwiel­biam ją, bo nie­mal na­tych­miast uwal­nia mnie ona od wszyst­kich po­win­no­ści, obo­wiąz­ków, zo­bo­wią­zań, po­śpie­chu, za­bie­ga­nia, we­wnętrz­nych przy­mu­sów i na­ci­sków. Jed­no­cze­śnie bar­dzo jej nie lu­bię. Nie lu­bię te­go, co w niej tkwi.

Ci­sza „da­je nam no­we spoj­rze­nie na wszyst­ko. Po­trze­bu­je­my jej, aby­śmy po­tra­fi­li do­cie­rać do dusz.” (Mat­ka Te­re­sa). Ty­le, że do­cie­ra­nie do swo­jej du­szy by­wa nie­raz bar­dzo bo­le­sne. Dla­cze­go? Bo w tej ci­chej po­dró­ży moż­na usły­szeć, zo­ba­czyć to, od cze­go usil­nie od­wra­ca­li­śmy wcze­śniej wzrok. Co? Na przy­kład to, że:

• je­ste­śmy w re­la­cji, któ­ra nam nie słu­ży, któ­ra nie jest opar­ta na rów­no­ści i wza­jem­no­ści;
• ży­je­my ży­ciem, któ­re­go sce­na­riusz pi­szą nam in­ni, od­kła­da­jąc swój po­mysł na ży­cie głę­bo­ko na dno szu­fla­dy;
• tak bar­dzo dba­jąc o in­nych, jed­no­cze­śnie za­nie­dbu­je­my sie­bie;
• trak­tu­je­my swo­je cia­ło me­cha­nicz­nie i przed­mio­to­wo;
• nie sły­szy­my śpie­wu pta­ków i nie za­uwa­ża­my świa­ta, któ­ry nas ota­cza;
• nie dba­my o rów­no­wa­gę w swo­im ży­ciu, z re­gu­ły da­jąc wie­le, bio­rąc jed­nak nie­wie­le („bo to prze­cież ta­kie ego­istycz­ne po­my­śleć o so­bie”);
• co praw­da po­tra­fi­my wspie­rać in­nych, je­ste­śmy na każ­de ich za­wo­ła­nie, nie ma­my jed­nak żad­nej prak­ty­ki w da­wa­niu wspar­cia so­bie sa­mym (tak na­praw­dę na­wet w ogó­le nie przy­cho­dzi nam coś ta­kie­go do gło­wy jak wspie­rać sie­bie sa­me­go/sa­mą);
• ma­my o so­bie sa­mych jak naj­gor­sze zda­nie;
• swo­je­go po­czu­cia wła­snej war­to­ści szu­ka­my w oczach dru­gie­go, nie­raz cał­kiem ob­ce­go czło­wie­ka, za­po­mi­na­jąc o spoj­rze­niu w swo­je wła­sne lu­stro – w swo­je wła­sne oczy;
• swo­je­go po­czu­cia, że „je­stem wy­star­cza­ją­ca/ wy­star­cza­ją­cy” po­szu­ku­je­my w ge­stach i sło­wach, ty­le, że nie w swo­ich, ale zno­wu in­nych;
• my i tyl­ko my je­ste­śmy cał­ko­wi­cie od­po­wie­dzial­ni za każ­de wy­po­wie­dzia­ne sło­wo (to któ­re przy­no­si ra­dość i to przy­no­szą­ce smu­tek), za każ­dy gest, czyn skie­ro­wa­ny w stro­nę dru­giej Isto­ty (ten do­nio­sły i ten, któ­ry mo­że zra­nić), za ener­gię ja­ką wno­si­my wszę­dzie tam, gdzie idzie­my i doj­dzie­my;
• my i tyl­ko my je­ste­śmy cał­ko­wi­cie od­po­wie­dzial­ni za swo­je po­czu­cie szczę­ścia i nie­szczę­ścia;
• po pro­stu w ogó­le za­po­mi­na­my o so­bie, jak­by­śmy wca­le nie ist­nie­li.

Być mo­że dla­te­go, cał­kiem in­stynk­tow­nie, bro­ni­my się przed ci­szą. Mo­że dla­te­go ro­bi­my ty­le ha­ła­su. Aby przy­pad­kiem nie usły­szeć. Bo to ozna­cza­ło­by po­ja­wie­nie się bó­lu. Bó­lu, któ­ry się ujaw­nia. Nie dla­te­go, że to ci­sza go wy­wo­łu­je, ale dla­te­go, że w ci­szy za­czy­na­my ZWRA­CAĆ UWA­GĘ. A wte­dy „od­bi­cie naj­mniej­sze­go po­ru­sze­nia w je­dwab­nej ci­szy sta­je się wi­docz­ne” (Ra­iner Ma­ria Ril­ke „Ci­sza”).