Je­stem spo­koj­niej­sza i bar­dziej cier­pli­wa. Po­tra­fię kon­cen­tro­wać się na da­nej chwi­li, w da­nym mo­men­cie. Na­uczy­łam się czer­pać ener­gię z ży­cia i do­ce­niać to co mam. Od­zy­ska­łam we­wnętrz­ną rów­no­wa­gę i spo­kój. Cie­szę się, że mo­głam uczest­ni­czyć w 8-ty­go­dnio­wym kur­sie MBSR pro­wa­dzo­nym przez Agniesz­kę. Co­ty­go­dnio­we spo­tka­nia po­mo­gły mi za­cho­wać dys­cy­pli­nę w re­gu­lar­nych ćwi­cze­niach, któ­re są dro­gą do zmian w mo­im ży­ciu.

Od­kry­łem, że ocze­ki­wa­nia, lgnię­cie do okre­ślo­nych sta­nów czę­sto nie znaj­du­ją „za­spo­ko­je­nia”. Uważ­ność to pod­chwy­ce­nie wiel­kich wa­run­ków, ak­cep­ta­cja i pod­ję­cie naj­lep­szych kro­ków w tych oko­licz­no­ściach, ja­kie są a nie upar­te ocze­ki­wa­nie, jak świat i my sa­mi ma­my funk­cjo­no­wać. Uważ­ność to co­dzien­ny kon­takt ze swo­im cia­łem, to pra­ca z my­śla­mi aby ro­zum nie był au­to­kra­tycz­nym kie­row­ni­kiem ob­ja­śnia­ją­cym nam świat i nas sa­mych. To ci­chy głos w nas, któ­ry moż­na kon­se­kwent­nie roz­wi­jać aby był do­brze sły­szal­ny, że­by chro­nić się w świe­cie, w któ­rym ła­two do­pro­wa­dzić się do wy­czer­pa­nia, ob­wi­nić, za­krzy­czeć i w re­zul­ta­cie w ogó­le nie usły­szeć. Po kur­sie wiem, że uważ­ność to nie jest zbiór twier­dzeń, do­wo­dów, za­ło­żeń i pa­kiet me­dy­ta­cji do za­li­cze­nia i wpi­sa­nia w swój roz­kład dnia. To nasz we­wnętrz­ny głos, któ­ry moż­na usły­szeć tyl­ko wów­czas, kie­dy się za­trzy­ma­my. Bez trwo­gi, że na­sze we­wnętrz­ne do­świad­cze­nie my­śli i emo­cji zro­bi nam krzyw­dę.  Nie zro­bi, je­śli bę­dzie­my za­ko­twi­cze­ni w chwi­li obec­nej i emo­cje i my­śli przyj­mie­my z ak­cep­ta­cją nie ja­ko nas, ale roz­wi­nię­ty sche­mat my­śle­nia i od­czu­wa­nia. Ale to nie my. My to ktoś znacz­nie wię­cej, co mo­że być nie­za­leż­ne od my­śli i emo­cji. Uważ­ność to nie­ustan­ne za­trzy­my­wa­nie się dla sie­bie, aby nie roz­mi­nąć się ze so­bą i swo­im ży­ciem.

Dla mnie uważ­ność to obec­ność, za­uwa­ża­nie, słu­cha­nie, ob­ser­wo­wa­nie. Uważ­ność to po­zwo­le­nie so­bie na by­cie cie­ka­wym, go­to­wym by nie wie­dzieć i tym sa­mym otwar­tym na no­we moż­li­wo­ści. To nie by­ły naj­ła­twiej­sze ty­go­dnie, du­żo się we mnie dzia­ło, ru­sza­ło, ujaw­nia­ło, zwłasz­cza pod­czas pierw­szych ty­go­dni. Sa­ma prak­ty­ka jest nie­by­wa­le pro­sta, a za­ra­zem prze­no­si w zu­peł­nie no­we re­jo­ny do­świad­cza­nia sie­bie, świa­ta, re­la­cji z so­bą i in­ny­mi. Uważ­ność ja­ko umie­jęt­ność zde­cy­do­wa­nie wspie­ra mnie w pra­cy ja­ka wy­ko­nu­je z dzieć­mi i do­ro­sły­mi i pod­no­si ja­kość tej pra­cy. Jed­na z lep­szych in­we­sty­cji cza­su, pie­nię­dzy i oczy­wi­ście, prze­wrot­nie, uwa­gi ja­kie do tej po­ry do­ko­na­łam. Je­śli ktoś kie­dy­kol­wiek za­py­ta mnie o Mind­ful­ness to zde­cy­do­wa­nie ode­śle ja/go do Agniesz­ki. Agniesz­ka two­rzy wspie­ra­ją­cą, bez­piecz­na prze­strzeń i ma wspa­nia­ły głos, co dla mnie jest bar­dzo istot­ne w me­dy­ta­cjach pro­wa­dzo­nych. Po­le­cam z ca­łe­go ser­ca kurs Mind­ful­ness i Agniesz­kę ja­ko pro­wa­dzą­cą.

Do­łą­czy­łam do kur­su po trud­nych prze­ży­ciach oso­bi­stych, z na­dzie­ją, że od­naj­dę wresz­cie tak po­trzeb­ny mi spo­kój we­wnętrz­ny. To był mój pre­zent dla sie­bie. Czas po­świę­co­ny tyl­ko i wy­łącz­nie so­bie, w 100%. Już po pierw­szych za­ję­ciach wie­dzia­łam, że to by­ła do­bra de­cy­zja i szyb­ko po­czu­łam bar­dzo do­brą ener­gię w gru­pie a to dla mnie bar­dzo waż­ne.
Za­uwa­ży­łam, że bar­dzo trud­no by­ło mi na po­cząt­ku zna­leźć mo­ty­wa­cję. Od za­wsze mam pro­blem z sys­te­ma­tycz­no­ścią i po­trze­bu­ję na­praw­dę do­brej za­chę­ty, że­by się nie pod­dać. Po ja­kimś cza­sie za­uwa­ży­łam, że dzię­ki re­gu­lar­nie wy­ko­ny­wa­nym ćwi­cze­niom na uważ­ność sta­łam się spo­koj­niej­sza i bar­dziej życz­li­wa dla in­nych lu­dzi. I przede wszyst­kim dla sie­bie. Za­uwa­ży­łam, że przez ostat­nie la­ta bar­dzo za­nie­dba­łam życz­li­wość i zro­zu­mie­nie dla sie­bie. Trak­to­wa­łam sie­bie bar­dzo po­wierz­chow­nie i po ma­co­sze­mu.

Kurs po­zwo­lił mi się zre­se­to­wać i spoj­rzeć na wszyst­ko wo­kół mnie z in­nej per­spek­ty­wy. To nie lu­dzie i świat by­li nie­do­brzy, to mo­je my­śle­nie o nich by­ło złe. Do­strze­głam, że wszy­scy je­ste­śmy do sie­bie tak bar­dzo po­dob­ni, ma­my ta­kie sa­me lę­ki i oba­wy.

Wy­ci­szy­łam się i wię­cej drob­nych rze­czy spra­wia mi ra­dość. Do­strze­gam wię­cej. Na­uczy­łam się za­trzy­my­wać w mo­men­cie i cie­szyć chwi­lą. W pę­dzą­cym jak Struś Pę­dzi­wiatr ży­ciu to bar­dzo waż­na umie­jęt­ność. Mam za­miar pra­co­wać nad utrzy­ma­niem te­go spo­wol­nio­ne­go tem­pa i kon­cen­tra­cją na da­nej chwi­li. Dzię­ku­ję za te cu­dow­ne 2 mie­sią­ce, któ­re da­ły mi spo­kój i si­łę we­wnętrz­ną.

Umie­jęt­no­ści, któ­re na­by­łam pod­czas kur­su po­zwo­li­ły mi w za­rzą­dza­niu swo­imi emo­cja­mi, co prze­ło­ży­ło się na lep­sze po­ro­zu­mie­wa­nie się ze so­bą i z in­ny­mi ludź­mi. Po­pra­wa kon­cen­tra­cji, ak­cep­ta­cja i we­wnętrz­na si­ła oraz po­czu­cie spraw­czo­ści to czte­ry głów­ne na­gro­dy, któ­re do­sta­łam dzię­ki kon­se­kwent­nej me­dy­ta­cji.
Mam jed­nak prze­czu­cie, że to do­pie­ro po­czą­tek te­go co da­je mi mind­ful­ness, a nie za­wsze da­je spo­kój i uko­je­nie. Jed­nak dzię­ki wła­śnie tym trud­nym chwi­lom, mo­głam od­kryć to co mi po­ma­ga i wspie­ra.

Na kurs zde­cy­do­wa­łam się z po­le­ce­nia, nie wie­dząc o co cho­dzi z tą uważ­no­ścią i teo­rią mind­ful­ness. Na­sta­wio­na by­łam moc­no na re­duk­cję stre­su zwią­za­ne­go z pra­cą. By­łam otwar­ta na no­we do­świad­cze­nie i cie­ka­wa ja ono na mnie wpły­nie. W trak­cie trwa­nia kur­su od­czu­wa­łam prze­róż­ne emo­cje od zło­ści, smut­ku i iry­ta­cji po ra­dość i wzru­sze­nie. Oka­za­ło się, że mój brak cier­pli­wo­ści co do wła­snej oso­by spo­wo­do­wa­ny nie­ustan­ną kry­ty­ką i oce­nia­niem, by­ły głów­ny­mi po­wo­da­mi stre­su w pra­cy. Ga­lo­pu­ją­ce my­śli we wszyst­kich kie­run­kach co po­win­nam zro­bić i cze­go nie zro­bi­łam oraz prze­wi­dy­wa­nie czar­nych sce­na­riu­szy, by­ło mo­ją co­dzien­no­ścią. Kurs dał mi na­rzę­dzia by tym stre­so­rom po­wie­dzieć stop. Czy się uda­ło? My­ślę, że tak. Czu­je się spo­koj­niej­sza i po pro­stu mam się le­piej sa­ma ze so­bą. Wrzu­cam na luz, ale czy to jest pro­ste? Pew­ne, że nie. Po 8 ty­go­dniach kur­su wiem, że nie prze­sta­ne wal­czyć o sie­bie  i chcę kon­ty­nu­ować ćwi­cze­nia by mieć si­łę i od­wa­gę by­cia so­bą tu i te­raz.

Uważ­ność dla mnie to spo­kój, ob­ser­wa­cja i by­cie tu i te­raz. Ak­cep­ta­cja mo­ich my­śli i cia­ła ta­ki­mi ja­kie są. Kurs uważ­no­ści to dla mnie po­czą­tek no­we­go ży­cia w te­raź­niej­szo­ści.

Ła­twiej mi te­raz za­trzy­mać się w go­ni­twie spraw, za­uwa­żyć cia­ło, od­dech oraz po­ob­ser­wo­wać roz­bry­ka­ne my­śli.
I cho­ciaż ta prak­ty­ka ni­g­dy się nie koń­czy (a na pew­no nie koń­czy się suk­ce­sem czy po­raż­ką), dzię­ki wspól­nym spo­tka­niom od­czu­wam te­raz wię­cej opty­mi­zmu i ser­decz­no­ści.

Agniesz­ka zro­bi­ła na mnie ogrom­ne wra­że­nie ja­ko na­uczy­ciel, jej na­tu­ral­ność, uważ­ność i szcze­rość są dla mnie bez­cen­ną in­spi­ra­cją.

Zmie­rze­nie się w spo­ko­ju, bez pre­sji z tym, na co w co­dzien­nym ży­ciu nie ma cza­su, prze­strze­ni i od­wa­gi. Po każ­dym spo­tka­niu po­ja­wia­ły się ko­lej­ne py­ta­nia. Na od­po­wie­dzi nie trze­ba by­ło dłu­go cze­kać, przy­cho­dzi­ły nie­spo­dzie­wa­ne sa­me wte­dy kie­dy cia­ło i umysł by­ły spo­koj­ne. Emo­cje znaj­dy­wa­ły uj­ście, oczysz­cza­ły gło­wę i ca­ły or­ga­nizm. By­wa­ły mo­men­ty trud­ne, nie za­wsze ła­two przy­cho­dzi zmie­rze­nie się z tym co trud­ne, ale wiem jed­no…​WARTO się na to do­świad­cze­nie otwo­rzyć i zro­bić prze­strzeń na to co naj­pięk­niej­sze mo­że do nas przyjść jak już je­ste­śmy go­to­wi do przy­jąć. Po­le­cam z ca­łe­go ser­ca kurs MBSR pro­wa­dzo­ny przez Agniesz­kę. Pro­fe­sjo­nal­nie, em­pa­tycz­nie z po­sza­no­wa­niem dla dru­gie­go czło­wie­ka.

Mo­gę się tej my­śli przyj­rzeć, po­ob­ser­wo­wać ją i pu­ścić da­lej. Każ­da myśl by­ła dla mnie dro­go­wska­zem, bądź czymś co po­win­nam wziąć pod uwa­gę sko­ro wy­pły­wa wprost ze mnie. Dzi­siaj wiem, że nie­ko­niecz­nie. My­śli są i bę­dą, nie mam wpły­wu na to co „my­ślę”, ale mam wpływ na to co ro­bię z ty­mi my­śla­mi. Mam wy­bór czy za ni­mi po­dą­żę czy dam im si­łę, czy je od­rzu­cę. To bar­dzo uwal­nia­ją­ce uczu­cie, do­da­ją­ce du­żo lek­ko­ści. Na jed­nym ze spo­tkań roz­ma­wia­li­śmy o tym, że my­śli to nie fak­ty. I kie­dy czu­ję, że w mo­jej gło­wie jest mnó­stwo my­śli, a ra­zem z my­śla­mi przy­cho­dzą emo­cje, a ja czu­ję się przy­tło­czo­na wte­dy ko­rzy­stam z te­go zda­nia, że „my­śli to tyl­ko my­śli a nie fak­ty” i czu­ję, że mo­gę wziąć głęb­szy od­dech i na spo­koj­nie zmie­rzyć się z tym co do mnie przy­cho­dzi.

Agniesz­ko bar­dzo dzię­ku­ję Ci za te 8 ty­go­dni, je­steś wspa­nia­łą na­uczy­ciel­ką, bar­dzo się cie­szę, że uda­ło mi się od­być ten kurs wła­śnie u Cie­bie. To był cu­dow­ny czas, za któ­ry je­stem ogrom­nie wdzięcz­na. Po­wo­dze­nia i naj­lep­sze­go w dal­szej pra­cy  

Za­mie­ni­łam „Po­my­ślę o tym ju­tro” na „Kto to wie, czy to do­brze, czy to źle” i da­łam so­bie pra­wo i przy­wi­lej cie­sze­nia się z tej chwi­li i ak­cep­ta­cji co ta chwi­la nie­sie ze so­bą.

Dzię­ki tym 8 ty­go­dniom i spo­tka­niom pod­nio­słam świa­do­mość swo­je­go cia­ła.

Już „nie mu­szę”, a „chcę”!

– … „In­ni” ma­ją po­dob­ne „pro­ble­my”

– Zro­zu­mia­łem,że nie mam wpły­wu na po­ja­wia­ją­ce się my­śli, ale mam wpływ na to co z ni­mi zro­bię

– Na­uczy­łem się być spo­koj­niej­szy na co dzień

… od­wa­gę, ener­gię i ra­dość. Po­przez „ma­łe” kro­ki i „ma­łe” rze­czy uświa­do­mi­ła mi, że mo­im udzia­łem mo­gą być pięk­ne chwi­le war­te prze­ży­cia i za­pa­mię­ta­nia, na­wet je­śli wo­kół bę­dą wy­da­rzać się „wiel­kie” po­raż­ki. I gdy te pięk­ne chwi­le sta­ją się mo­im udzia­łem, to ja­koś i te po­raż­ki nie wy­da­ją się ani tak waż­ne ani tak wiel­kie.

Chęć zmia­ny za­pro­wa­dzi­ła mnie do Agniesz­ki i to w bar­dzo trud­nym dla mnie cza­sie. Co­dzien­na me­dy­ta­cja, po­cząt­ko­wo trud­na, przy­nio­sła mi spo­kój, bło­gość, in­ne po­strze­ga­nie sie­bie i ota­cza­ją­cej mnie rze­czy­wi­sto­ści. I to co by­ło trud­ne za­czę­ło sta­wać się ła­twe i przy­jem­ne. Bło­gość otwo­rzy­ła drzwi tam, gdzie do­tąd by­ły ścia­ny.

To da­je na­dzie­ję, że prak­ty­ka, by­cie uważ­no­ścią, mo­że nas od­mie­nić, uczy­nić ży­cie ła­twiej­szym, a tym sa­mym lep­szym. Dzię­ku­ję Ci Agniesz­ko  

I choć dziś lęk i oba­wa to emo­cje, któ­re naj­czę­ściej mi to­wa­rzy­szą to czu­ję, że wresz­cie mam na nie wpływ, umiem je na­zwać, zro­zu­mieć, za­ak­cep­to­wać i od­da­lić. Czu­ję na­wet pew­ne­go ro­dza­ju za­do­wo­le­nie, że smut­ny za­kręt lo­su ka­zał mi za­wró­cić, na­brać in­nej per­spek­ty­wy, zaj­rzeć głę­bo­ko w sie­bie, cze­go przed­tem wła­ści­wie ni­g­dy nie ro­bi­łam. Co się wy­da­rzy­ło przez te 8 ty­go­dni? Już nie je­stem swo­imi my­śla­mi. Kie­dyś ist­nia­ły tyl­ko my­śli, na­tłok my­śli, zwłasz­cza oce­nia­ją­cych. Nie by­ło miej­sca na nic in­ne­go. Te­raz czu­ję spo­ro prze­strze­ni, jak po wiel­kich po­rząd­kach. W za­gra­co­nym po­ko­ju strach się ru­szyć. Wiecz­ne oce­nia­nie i prze­wi­dy­wa­nie blo­ko­wa­ło mo­je dzia­ła­nie i ko­mu­ni­ka­cję. Te­raz za­czy­nam czuć po­wie­trze, co mnie otwie­ra i na­peł­nia po­go­dą i opty­mi­zmem. Z rze­czy ni­by mniej zna­czą­cych:

– zmie­ni­łam miej­sce spa­nia z ma­łej nor­ki bez okna na po­kój ze świa­tłem i po­wie­trzem

– wy­wa­li­łam 15 wo­rów gra­tów z miesz­ka­nia

– ku­pi­li­śmy bę­ben i cho­dzi­my po­bęb­nić – po­me­dy­to­wać dźwię­kiem

– w sa­mo­cho­dzie śpie­wam so­bie man­try i już nie włą­czam ra­dia

– pra­wie nie oglą­dam te­le­wi­zji, nie włą­czam jej od­ru­cho­wo po po­wro­cie z pra­cy

– wię­cej roz­ma­wiam z ludź­mi, zmie­ni­ły się te­ma­ty roz­mów z przy­ja­ciół­mi

– czer­pię peł­ny­mi gar­ścia­mi ze spa­ce­rów i wy­praw ro­we­ro­wych

– mó­wię gdy mi coś prze­szka­dza

– ja­koś czę­ściej się wzru­szam

– czu­ję eks­cy­ta­cję i go­to­wość do zmia­ny

TO­NĄ­CY OD­DE­CHU SIĘ CHWY­TA!

Kurs MBSR był dla mnie zu­peł­nie no­wym do­świad­cze­niem, cho­ciaż to co dla mnie przy­niósł nie by­ło mi tak zu­peł­nie ob­ce. Nie na­pi­szę, że kom­plet­nie zmie­nił mo­je ży­cie, ale na pew­no dał mi na­rzę­dzia że­bym mo­gła co­dzien­nie , na no­wo zmie­niać je sa­ma, z peł­ną świa­do­mo­ścią te­go co ro­bię.

Za­sa­dy uważ­no­ści i prak­ty­ka for­mal­na – choć pro­ste, nie są ła­twe, ale sa­me w so­bie są nie­sa­mo­wi­tą war­to­ścią. W po­łą­cze­niu z tym, co wno­szą do ży­cia pod­czas ich wdra­ża­nia, mo­gą stać się te­go sen­sem  

Mo­je oto­cze­nie sta­ło się bar­dziej „przy­ja­zne”. Życz­li­wość wo­bec sie­bie w kon­se­kwen­cji po­wo­du­je życz­li­wość wo­bec świa­ta.

Do­kład­nie czu­ję po­trze­by swo­je­go cia­ła, bę­dąc dla nie­go do­bra mam po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa i pew­no­ści sie­bie.

Wgląd w swo­je my­śli i emo­cje po­zwa­la się przyj­rzeć swo­im lę­kom, za­pa­no­wać nad fa­la­mi nie­uza­sad­nio­ne­go stre­su.

Mam wie­le od­kryć, ma­łych „eu­rek”, czu­ję się lżej­sza, nie ob­cią­żo­na po­to­kiem my­śli pro­du­ku­ją­cych nie­ustan­nie wy­ima­gi­no­wa­ne oce­ny i opi­nie, ne­ga­tyw­ne emo­cje. Prak­ty­ka mind­ful­ness po­mo­gła mi w ży­ciu pry­wat­nym i za­wo­do­wym. Da­ła mi na­rzę­dzia do uważ­ne­go ży­cia i by­cia tu i te­raz. Bę­dę prak­ty­ko­wać i roz­wi­jać się w tym kie­run­ku.

Za­ję­cia pro­wa­dzo­ne przez Agniesz­kę są peł­ne i ide­al­ne.

„Pil­ne” spra­wy oka­zy­wa­ły się mieć praw­dzi­wie niż­szy prio­ry­tet, a za­gro­że­nia zwią­za­ne z nie­wy­ko­na­niem po­szcze­gól­nych za­dań oka­zy­wa­ły się zni­ko­me. Świat oka­zał się bar­dziej ko­lo­ro­wy i sło­necz­ny, pta­ki czę­ściej śpie­wa­ją a lu­dzie- głów­nie Ci, któ­rzy do­tąd wy­wo­ły­wa­li we mnie ne­ga­tyw­ne emo­cje- na­uczy­li się uśmie­chać. Ma­ło te­go! Oni są ta­cy sa­mi jak ja i te­raz ra­du­ją się mo­im uśmie­chem. To wszyst­ko za spra­wą kur­su?! Nie! Pew­nie, że nie. Kurs nie zmie­nił świa­ta. On za­wsze był przy­ja­zny i pięk­ny. Ale ja te­go po pro­stu nie za­uwa­ża­łem… Dzię­ku­ję Agniesz­ko!

Uważ­ność – do­tych­czas sły­sza­łem „…​skup się na tym co ro­bisz, skon­cen­truj się na pra­cy, itp”. A co po­tem? Po tej pra­cy, czyn­no­ści, za­ję­ciu? Ży­cie to­czy się da­lej, trze­ba iść do skle­pu, ugo­to­wać obiad, za­ła­twić spra­wy w urzę­dzie. Czy tam nie jest po­trzeb­na uważ­ność? Pra­wie w każ­dej sy­tu­acji ży­cio­wej spo­ty­ka­my na swo­jej dro­dze ży­cio­wej in­nych lu­dzi. Z ich pro­ble­ma­mi dnia co­dzien­ne­go, bó­lem gło­wy, krę­go­słu­pa itp. Ta dys­kom­for­to­wa dla nich sy­tu­acja wpły­wa na za­cho­wa­nie wo­bec nas. W ten spo­sób roz­pę­dza się „błęd­ne ko­ło” pre­ten­sji, ża­lu, zło­ści, iry­ta­cji. W do­my­śle „…​mnie też bo­li gło­wa, rę­ka czy ja mu­szę wy­słu­chi­wać ko­goś wście­kłe­go, na­dą­sa­ne­go bo ma zły hu­mor”? Tak po­wsta­je coś co na­zy­wa się at­mos­fe­rą śro­do­wi­ska, skle­pu, pra­cy, urzę­du, do­mu.

Uważ­ność ma tę za­le­tę, że po­zwa­la w trud­nych sy­tu­acjach wy­co­fać się o krok do ty­łu. Chwi­lę po­my­śleć, uspo­ko­ić się i dać „prze­pły­nąć prze­ze mnie” pierw­szej fa­li ne­ga­tyw­nej re­ak­cji aby do­pie­ro po chwi­li pod­jąć wła­ści­we dzia­ła­nie zwią­za­ne z roz­wią­za­niem pro­ble­mu a nie „do­wa­le­niem spra­wy”, któ­ry go przed na­mi po­sta­wił. Wście­kłość czy fru­stra­cja nic do­bre­go nie da­dzą przy pierw­szej emo­cjo­nal­nej re­ak­cji od­ru­cho­wej. Wy­ni­ka to z fak­tu, iż więk­szość pro­ble­mów ma­ją­cych złe emo­cje po­wsta­je a płasz­czyź­nie za­wo­do­wej. W tej sy­tu­acji gro z nich w ukła­dzie pio­no­wym prze­ło­żo­ne­go-pod­wład­ne­go.

Jed­na oso­ba z gru­py zna­la­zła się w bar­dzo szcze­gól­nej, wręcz luk­su­so­wej po­zy­cji al­bo­wiem zo­sta­ła za­chę­co­na przez swo­je­go kie­row­ni­ka (któ­ry wcze­śniej uczest­ni­czył w kur­sie MBSR) do udzia­łu w za­ję­ciach. Ów kie­row­nik mu­si być świa­tłym czło­wie­kiem, któ­ry bar­dzo do­brze zda­je so­bie spra­wę, jak waż­na jest wła­ści­wa at­mos­fe­ra w śro­do­wi­sku pra­cy. Jed­no­cze­śnie po­przez ak­tyw­ne współ­dzia­ła­nie z oso­bą (pod­wład­ną) po kur­sie mo­gą two­rzyć le­piej ro­zu­mie­ją­cy się ze­spół po­zy­tyw­nie od­dzia­łu­ją­cy na in­nych.

Uważ­ność dla mnie to po­czą­tek no­wej dro­gi. Trud­nej bo iluś lat na­wy­ków, przy­zwy­cza­jeń, do­świad­czeń oraz sche­ma­tów dzia­ła­nia czy my­śle­nia nie zmie­ni się dia­me­tral­nie w 8 ty­go­dni.

Do­sta­łem do rę­ki „no­wą mo­ty­kę – uważ­ność” aby przy jej po­mo­cy na po­let­ku mo­je­go ży­cia upra­wiać gle­bę ży­zno­ści ro­dzą­cą do­rod­ne owo­ce.

Uważ­ność to tyl­ko i wy­łącz­nie TY.

Ps. Tro­chę się roz­pi­sa­łem.

Spo­dzie­wa­łam się, że znaj­dę dzię­ki nie­mu roz­wią­za­nia wie­lu nur­tu­ją­cych spraw, że po­mo­że mi upo­rząd­ko­wać swo­je my­śli i tym sa­mym swo­je co­dzien­ne ży­cie. Tak na­praw­dę po 8 ty­go­dniach nie czu­ję, że wy­da­rzy­ło się coś spek­ta­ku­lar­ne­go czy prze­ło­mo­we­go, ale ze spo­ko­jem stwier­dzam, że zna­la­złaś coś (w so­bie) co do­tąd prze­szka­dza­ło (a na­wet cią­gle prze­szka­dza) w zna­le­zie­niu har­mo­nii. Jed­no­cze­śnie zo­sta­łam uzbro­jo­na w pe­wien ro­dzaj pew­no­ści sie­bie, dzię­ki któ­re­mu po­tra­fię zro­zu­mieć wła­sne re­ak­cje i nie ob­wi­niam się za te, któ­re nie po­do­ba­ją się in­nym. Na po­cząt­ku po­strze­ga­łam uważ­ność ja­ko coś w ro­dza­ju po­wol­no­ści. Dzi­siaj od­bie­ram ją ja­ko sztu­kę wy­bie­ra­nia sie­bie, a na­wet zdol­ność ogra­ni­cza­nia się do te­go, co nam słu­ży, pa­su­je. Być mo­że wraz z kon­ty­nu­owa­niem prak­ty­ki zmie­ni się mo­je ro­zu­mie­nie uważ­no­ści, ale bę­dzie to już cał­kiem no­wa chwi­la   

Te­raz wiem, że to ja de­cy­du­ję o na­tę­że­niu/na­tło­ku zda­rzeń i obo­wiąz­ków w mo­im ży­ciu i mam na nie de­cy­du­ją­cy wpływ. Mam za­miar ten stan po­głę­biać i pie­lę­gno­wać. Uważ­ność jest dla mnie w tym mo­men­cie zro­bie­niem kro­ku wstecz, zdo­by­ciem ma­łe­go dy­stan­su do „stru­mie­nia mo­je­go ży­cia” i spo­koj­nym na nie­go spoj­rze­niu”.

Od­kry­łam w so­bie spo­kój oraz bar­dziej otwo­rzy­łam się na sie­bie. Po­sta­wa życz­li­wo­ści wo­bec sie­bie i po­sta­wa nie­oce­nia­ją­ca w po­łą­cze­niu z umy­słem po­cząt­ku­ją­ce­go to dla mnie pod­sta­wa w tej chwi­li. Co­dzien­na prak­ty­ka da­je mi po­czu­cie osa­dze­nia w rze­czy­wi­sto­ści, wy­tchnie­nie, uświa­do­mie­nie so­bie, że je­stem tak sa­mo waż­na i war­to­ścio­wa jak in­ni. Bar­dzo istot­nym efek­tem tych 8 ty­go­dni jest zna­czą­ca po­pra­wa ja­ko­ści mo­je­go snu, co uwa­żam, za bez­cen­ne po pra­wie 17 la­tach bez­sen­no­ści. Je­stem wdzięcz­na, że mo­głam wziąć udział w tym kur­sie. Wie­rzę też, że każ­dy tre­ner ja­kiej­kol­wiek me­to­dy wy­peł­nia ją do­dat­ko­wo swo­ją oso­bo­wo­ścią i war­to­ścią. Cie­szę się, że tra­fi­łam na Cie­bie Agniesz­ko, po­nie­waż two­ja nie­zwy­kła wraż­li­wość i pro­fe­sjo­na­lizm spra­wi­ły, że czu­łam się w prze­strze­ni tych 8 ty­go­dni jak pod­czas eg­zo­tycz­nej przy­go­dy. Kurs jest jed­ną z naj­lep­szych de­cy­zji ja­ką pod­ję­łam. Dzię­ku­ję.

„URO­DZI­ŁEŚ SIĘ, BY BYĆ PRAW­DZI­WYM, A NIE PER­FEK­CYJ­NYM” – te sło­wa du­żo dziś dla mnie zna­czą. Dzię­ki kur­so­wi przede wszyst­kim je­stem bli­żej od­po­wie­dzi na py­ta­nie „Kim je­stem”. Dzię­ki uważ­no­ści na­wią­zu­ję praw­dzi­wy kon­takt ze so­bą, uczę się za­ufa­nia do sie­bie, do swo­je­go cia­ła. Po­ma­ga mi roz­wi­jać au­ten­tycz­ność w sto­sun­ku do sie­bie, aby być ta­ka ja­ka je­stem na­praw­dę, a nie ta­ka, ja­ką chcia­ła­bym aby wi­dzie­li mnie in­ni.

Uważ­ność to dla mnie świa­do­mość te­go, co się wła­śnie dzie­je, co ja ro­bię i dla­cze­go to ro­bię. Ta świa­do­mość da­je mi du­ży spo­kój w so­bie, w cie­le, w my­ślach i w emo­cjach. Uważ­ność po­ma­ga mi też szu­kać w so­bie źró­deł spo­ko­ju w stre­su­ją­cych sy­tu­acjach, sy­tu­acjach w któ­rych umysł pod­po­wia­da czar­ne sce­na­riu­sze, po­ma­ga mi mnie wie­rzyć my tak bar­dzo i nie po­dą­żać za ty­mi my­śla­mi. W chwi­lach stre­su rów­nież na­wią­zu­ję kon­takt ze so­bą, słu­cham cia­ła, od­dy­cham, co w efek­cie ob­ni­ża stres.

Uważ­ność jest dla mnie źró­dłem chwil wy­tchnie­nia w cią­gu dnia. Te czę­ste, choć krót­kie chwi­le spro­wa­dza­ją mnie do spo­ko­ju znów i znów, i wciąć. Po­zwa­la mi rów­nież z na­dzie­ją, a nie tyl­ko lę­kiem, pa­trzeć w przy­szłość, któ­rą mój umysł po­strze­ga ja­ko nie­pew­ną. My­ślę, że dzie­je się to dzię­ki uważ­no­ści, te­mu za­ko­rze­nie­niu się w ży­ciu, po­czu­ciu któ­re zdo­by­łam, że sto­ję na wła­snych no­gach, że nikt za mnie te­go ży­cia nie prze­ży­je, a ja mam re­al­ny wpływ na to, jak od­bie­ram to co mnie spo­ty­ka, że tyl­ko ja mo­gę spra­wić, by mo­je ży­cie by­ło nie­bem, tak jak tyl­ko ja mo­gę za­mie­nić je w pie­kło. Uważ­ność in­spi­ru­je mnie do pa­trze­nia głę­biej, py­ta­nia sie­bie, cze­go na­praw­dę chcę, in­spi­ru­je mnie też do od­pusz­cza­nia i za­dba­nia o sie­bie, a nie tyl­ko o in­nych. za­czy­nam trak­to­wać sie­bie jak naj­lep­sze­go przy­ja­cie­la. Dzię­ku­ję Agniesz­ko  

O kur­sie do­wie­dzia­łam się przy­pad­kiem. Po­czu­łam we­wnętrz­ny im­puls, któ­ry sku­sił mnie do prze­ży­cia tej przy­go­dy. Po 8 ty­go­dniach wiem, że na pew­no nie ma przy­pad­ków i nic nie dzie­je się bez przy­czy­ny. Pi­sząc te­raz mam na­tłok my­śli, jak opi­sać to co czu­ję. No wła­śnie…

MY­ŚLI, któ­re wcze­śniej za­wład­nę­ły mo­im ży­ciem. Roz­pa­mię­ty­wa­nie i prze­ży­wa­nie zda­rzeń, któ­re mia­ły miej­sce lub nad­mier­ne za­mar­twia­nie się przy­szło­ścią. To by­ły bodź­ce, dzię­ki któ­rym rzu­ci­łam się na głę­bo­ką wo­dę uważ­no­ści. A wy­star­czy po­czuć swo­je cia­ło, uświa­do­mić so­bie, że jest się w tej chwi­li ży­cia, że li­czy się „tu i te­raz” i na­gle prze­no­si­my się do in­nej, te­raź­niej­szej rze­czy­wi­sto­ści. Trud­ne? Nie, je­śli po­zna się sie­bie i do­brze od­czy­ta sy­gna­ły z cia­ła. Kurs MBSR bez wąt­pie­nia jest wspa­nia­łą przy­go­dą i wę­drów­ką przez nie­zna­ne lub nie­do­ce­nia­ne kra­jo­bra­zy nas sa­mych.

– mniej­szy stres zwią­za­nym z mniej­szym na­krę­ca­niem się na ne­ga­tyw­ne rze­czy

– więk­sza uważ­ność w co­dzien­nym ży­ciu

– za­uwa­ża­nie wię­cej po­zy­tyw­nych  i mi­łych rze­czy

– więk­szy spo­kój du­cha po­przez me­dy­ta­cje

– na­zy­wa­nie swo­ich emo­cji i nie wy­rzu­ca­nie ich w ciem­ny kąt, uda­jąc, że ich nie ma

– bar­dzo po­moc­ne zro­zu­mie­nie sche­ma­tu dzia­ła­nia my­śli na ca­łe ży­cie i zdro­wie

– emo­cje do­bre i złe – są, ak­cep­tu­je­my je ale sta­ra­my się aby nie za­wład­nę­ły na­szym ży­ciem

– jesz­cze du­żo pra­cy przede mną ale mam na­dzie­ję kon­ty­nu­ować prak­ty­ko­wa­nie for­mal­nych ćwi­czeń i jak naj­czę­ściej prak­ty­ko­wać 1-mi­nu­to­wą me­dy­ta­cję

– uspo­ka­ja­nie się po­przez sku­pia­nie się na od­de­chu – bar­dzo faj­na rzecz

– po­le­cam  

Mi­mo wie­lu lat in­ten­syw­nej pra­cy nad roz­wo­jem oso­bi­stym ja­koś nie uda­ło mi się po­czuć, jak sil­ne są mo­je „au­to­ma­ty” (za­le­d­wie ro­zu­mia­łam te pro­ce­sy, więc cią­gle mi cze­goś bra­ko­wa­ło). Do­pie­ro tu­taj, pod pro­fe­sjo­nal­ną opie­ką wspa­nia­łej Ko­bie­ty – Agniesz­ki oka­za­ło się, że mo­im klu­czem jest uważ­ność. Zbli­ży­łam się do sie­bie. Za­czy­nam z cie­ka­wo­ścią się ob­ser­wo­wać i sta­wiam pierw­sze kro­ki, by prze­stać oce­niać. Po­sta­no­wi­łam też pie­lę­gno­wać ziar­na ak­cep­ta­cji i za­ufa­nia do sie­bie, któ­re za­sia­łam in­ten­syw­nie tre­nu­jąc w cza­sie tych 8 ty­go­dni. Wio­sna za pa­sem. Cie­ka­we co z te­go wy­ro­śnie   .

Wy­łą­cze­nie au­to­ma­tu, za­trzy­ma­nie chwi­li i za­trzy­ma­nie w ży­cio­wym pę­dzie da­ło mi spo­kój i uko­je­nie. Uważ­ność to de­lek­to­wa­nie się chwi­lą i pięk­nem świa­ta. Uważ­ność to mnó­stwo mo­men­tów, któ­re po­ja­wia­ją się tu i te­raz i ni­g­dy nie wró­cą, a my ma­my moż­li­wość de­lek­to­wa­nia się ni­mi, prze­ży­wa­nia z uwa­gą i czu­ło­ścią dla sie­bie i in­nych. Uważ­ność to za­uwa­ża­nie cięż­kich emo­cji, mo­men­tów stre­su i po­zwa­la­nie im być, ob­ser­wu­jąc do­kład­nie, po­wo­li, z bo­ku jak i bę­dąc we­wnątrz.

Dzię­ku­ję za moż­li­wość zmia­ny swo­jej ja­ko­ści ży­cia. Za prze­gna­nie de­mo­nów prze­szło­ści trzy­ma­nych kur­czo­wo. Za po­zwo­le­nie so­bie pusz­cze­nia ich wol­no, bo są tyl­ko tym co by­ło.

To do­świad­cze­nie moc­no zmie­ni­ło mo­je co­dzien­ne ży­cie: po­dej­ście do świa­ta, co­dzien­nych obo­wiąz­ków, kon­tak­tów z ludź­mi. Z każ­dym dniem, z każ­dym ko­lej­nym ska­no­wa­niem cia­ła, uważ­nym od­de­chem, ru­chem czy me­dy­ta­cją by­łam bar­dziej obec­na, mia­łam więk­szą ra­dość z ży­cia, z każ­dej prze­ży­tej chwi­li.

Kurs to dla mnie zmia­na ja­ko­ści mo­je­go ży­cia. Oby zmia­na ta trwa­ła i po­głę­bia­ła się z dal­szą prak­ty­ką.

Uważ­ność jest bar­dzo mod­nym ostat­nio sło­wem, wszę­dzie sły­szy­my, że war­to być uważ­nym, że uważ­ność zmie­nia na­sze ży­cie. Dla mnie nie mo­że być mo­wy o roz­wo­ju oso­bi­stym bez tre­nin­gu MBSR, bez na­ucze­nia się uważ­no­ści. Prze­ko­na­łam się sa­ma, że uważ­no­ści nie moż­na na­uczyć się z ksią­żek, aby się jej na­uczyć po­trzeb­na jest prak­ty­ka uważ­no­ści. Po co? Po to aby jej do­świad­czyć. Uważ­no­ści trze­ba do­świad­czać, bo tyl­ko w ten spo­sób zmie­ni ona na­sze ży­cie. Tak, na tym kur­sie na­uczy­łam się do­świad­czać uważ­no­ści. Na­uczy­łam się uważ­ne­go słu­cha­nia i uważ­ne­go by­cia z in­ny­mi ludź­mi. Na­uczy­łam się też, przede wszyst­kim uważ­ne­go by­cia z sa­mą so­bą. To co do­strze­głam w środ­ku, we mnie – jest mo­ją zmia­ną – mo­im no­wym ży­ciem.

Agniesz­ko bar­dzo dzię­ku­ję  

Jed­no­cze­śnie dzię­ki kur­so­wi uwie­rzy­łam, że mam moc że­by do­ko­nać zmian – że są one w za­się­gu rę­ki.

Wspa­nia­łym do­świad­cze­niem by­ło dla mnie dzie­le­nie się prze­ży­cia­mi z in­ny­mi uczest­ni­ka­mi i ko­rzy­sta­nie z ich ob­ser­wa­cji/uwag.

Nie­zwy­kłe od­kry­wa­nie umy­słu po­cząt­ku­ją­ce­go i mo­ty­wa­cja do wy­zby­wa­nia się na­wy­ków. Jed­na z naj­lep­szych rze­czy/de­cy­zji w mo­im ży­ciu.

Po­czą­tek wiel­kiej przy­go­dy.

Dzię­ku­ję  

Je­śli ze spo­ko­jem i ak­cep­ta­cją przyj­mu­ję to ja­ka je­stem, z otwar­to­ścią prze­ży­wam każ­dą chwi­lę, z te­go uczu­cia ro­dzi się wdzięcz­ność. Naj­pierw wzglę­dem sa­mej sie­bie, a po­tem za to, co mnie spo­tka­ło al­bo spo­ty­ka, za każ­dą chwi­lę.

Uważ­ność to ja ge­ne­ral­ne po­rząd­ki – wszyst­ko sta­je się ja­sne. Co nie zna­czy, że po­rzą­dek bę­dzie trwał wiecz­nie. Wręcz prze­ciw­nie. Spo­dzie­wam się, że to cią­gły pro­ces, ale efek­ty są już zna­ne i bar­dzo mi się po­do­ba­ją. Tym chęt­niej chcę go w so­bie pie­lę­gno­wać.

Dzię­ku­ję.

Dzię­ku­ję, że za­bra­łaś mnie w fa­scy­nu­ją­cą po­dróż do mo­je­go wnę­trza. Tak wie­le rze­czy się wy­da­rzy­ło pod­czas tych 8 ty­go­dni, a któ­rych ni­g­dy bym się nie spo­dzie­wa­ła do­świad­czyć, że bar­dzo mi się przy­dał Dzien­nik Uważ­no­ści, (któ­ry pro­wa­dzi­łam :)). Od­zy­ska­łam ster w kie­ro­wa­niu swo­im ży­ciem, od­wa­gę w by­ciu tu i te­raz. Przy oka­zji po­pra­wi­ło się mo­je zdro­wie, re­la­cje z bli­ski­mi, a tak­że po­ja­wi­ła się otwar­tość na to co ży­cie przy­no­si. Je­stem cie­ka­wa co przy­nie­sie dal­sza prak­ty­ka uważ­no­ści. Nie ocze­ku­ję, ale z za­cie­ka­wie­niem kon­ty­nu­uję po­dróż z ogrom­ną wdzięcz­no­ścią, że Ty rów­nież w niej je­steś.

Uważ­ność po­zwo­li­ła mi zbli­żyć się do sie­bie, swo­ich emo­cji, uczuć, my­śli, wra­żeń co w efek­cie przy­nio­sło mi więk­szy spo­kój i wy­ci­sze­nie. Po­czu­łam się bar­dziej zre­lak­so­wa­na, a to otwo­rzy­ło mnie w więk­szym stop­niu na in­nych.

Uważ­ność zna­czy dla mnie do­świad­cza­nie sie­bie w da­nej chwi­li. Ob­ser­wa­cję uczuć z cia­ła, my­śli i swo­ich emo­cji. Ob­ser­wa­cję pły­ną­cych my­śli, a nie utoż­sa­mia­nie się z ni­mi. To czy po­dą­żę za da­ną my­ślą za­le­ży te­raz ode mnie. Te­raz to wi­dzę. Za­czy­nam trzy­mać ster swo­je­go zy­cia we wła­snych rę­kach. Dzię­ku­ję Agniesz­ko. Wpro­wa­dzi­łaś mnie w świat uważ­no­ści, tow­rzy­szy­łaś mi (!) swo­ją uważ­no­ścią, ła­god­no­ścią i życz­li­wo­ścią.

Kurs MBSR to dla mnie coś wię­cej niż tyl­ko kurs re­duk­cji stre­su. Dzię­ki nie­mu zmie­ni­łam pa­trze­nie na świat i sa­mą sie­bie. Zro­zu­mia­łam jak istot­na jest bie­żą­ca chwi­la i jak wie­le pięk­nych mo­men­tów w ży­ciu tra­cę, sta­le wszyst­ko ana­li­zu­jąc i kry­ty­ku­jąc. Na­uczy­łam się życz­li­wo­ści do sie­bie i mam na­dzie­ję, że z cza­sem uda mi się tą życz­li­wość prze­kie­ro­wać na in­nych. Chcę już na za­wsze żyć tu i te­raz. Uważ­nie i w zgo­dzie ze so­bą.

Uważ­ność uka­za­ła mi no­wą stro­nę ży­cia. Da­ła mi si­łę, by re­ali­zo­wać swo­je ma­rze­nia i nie bać się po­dą­żać dro­gą mniej uczęsz­cza­ną. Uważ­ność po­zwa­la mi sku­tecz­nie za­uwa­żać mo­je od­czu­cia i stre­so­ry. Dzię­ki te­mu ła­twiej mi przejść przez sy­tu­acje, któ­re kie­dyś po­tra­fi­ły do­pro­wa­dzić mnie do wy­czer­pa­nia.

Kurs był dla mnie nie­sa­mo­wi­tą przy­go­dą, po­tęż­nym źró­dłem wie­dzy o ży­ciu, o mnie sa­mej, ale tak­że wy­zwa­niem i wal­ką. Przede wszyst­kim za­po­cząt­ko­wał no­wy etap w mo­im ży­ciu, wy­zna­czył pew­ną ścież­kę, któ­rą pra­gnę iść. Wiem i czu­ję w głę­bi mo­jej du­szy, że jest to wła­ści­wa dro­ga. My­ślę, że po­pro­wa­dzi mnie ona do do­tar­cia do sa­mej sie­bie, któ­ra jest pod tym wszyst­kim co do tej po­ry da­ło mi ży­cie, pod wszyst­ki­mi wąt­pli­wo­ścia­mi i lę­ka­mi. Na­uczy­łam się tak­że ak­cep­to­wać i sza­no­wać to co już mam i to co mi się przy­tra­fia. Mi­mo, że od kur­su mi­nę­ło już tro­chę cza­su, ja na­dal ćwi­czę me­dy­ta­cję, tak­że w cią­gu dnia co­raz czę­ściej ła­pię się na od­pły­wa­niu w świat ilu­zji.

Bar­dzo dzię­ku­ję za wszyst­ko Agniesz­ce oraz Uczest­ni­kom, za ta dro­gę, któ­rą wspól­nie prze­szli­śmy. Wie­rzę, że po­wo­li bę­dzie­my wpro­wa­dzać co­raz wię­cej har­mo­nii do swych wnętrz i zy­cia, a tym sa­mym pro­wa­dzać ją do świa­ta i two­rzyć go jesz­cze pięk­niej­szym niż już jest.

te 8 ty­go­dni, wspól­ne warsz­ta­ty, dzień uważ­no­ści, ćwi­cze­nia, me­dy­ta­cja…. to po­czą­tek fa­scy­nu­ją­cej po­dró­ży w głąb sie­bie, czy­li naj­waż­niej­szej isto­ty, z któ­rą bę­dę do koń­ca ży­cia…

ten czas dał mi zro­zu­mie­nie, po­zna­nie sie­bie, ak­cep­ta­cję i uf­ność wo­bec wszyst­kie­go co się dzie­je;
jest to pro­ces i za­czy­na się od ma­łych kro­ków, kie­dy rap­tem po kil­ku ty­go­dniach od­kry­wa się in­ność w ży­ciu, in­ność któ­ra bar­dzo cie­szy;

MBSR to sa­mo­świa­do­mość, ak­cep­ta­cja, świa­do­mość emo­cji oraz my­śli i ro­dzą­ca się umie­jęt­ność re­ak­cji naj­lep­szej dla sa­mej sie­bie; i to wszyt­ko dzię­ki re­al­nym, kon­kret­nym umie­jęt­no­ściom, któ­re każ­dy z nas mo­że roz­wi­jać;

ide­al­nie by by­ło gdy­by prz­yn­ajmniej więk­szość lu­dzi mo­gła przejść przez ta­kie do­świad­cze­nie,

to znacz­nie istot­niej­sze od wszyst­kie­go cze­go mo­że­my się na­uczyć, bo to po­czą­tek, czy­li na­uka sie­bie i świa­do­me­go ży­cia

Agniesz­ko, bar­dzo, bar­dzo dzię­ku­ję…

Mia­łam wy­obra­że­nie sie­bie po 8 tyg. kur­su MBSR – bar­dzo spo­koj­ną, ta­ką, któ­rej nie do­się­ga­ją żad­ne stre­sy czy nie­po­ko­je. Tym­cza­sem praw­dzi­wa ja po tych wie­lu dniach tre­no­wa­nia te­go „pra­wie ni­cze­go”, jak to ujął Ka­bat-Zinn, to ktoś ży­wio­ło­wy, ser­decz­ny, aser­tyw­ny i otwar­ty. To ktoś, ko­go roz­po­zna­ję ja­ko sie­bie sprzed wie­lu lat. MBSR miał w mo­ich za­ło­że­niach mnie wy­ci­szyć, a tym­cza­sem pew­ne nie­do­god­no­ści ode­zwa­ły się ze zdwo­jo­ną si­łą, by stać się dla mnie im­pul­sem do zmian. Do świa­do­mych zmian.Ze zdu­mie­niem i nie­do­wie­rza­niem ob­ser­wu­ję sie­bie – jak pre­cy­zu­ję na głos i aser­tyw­nie swo­je ocze­ki­wa­nia, jak na­gle znaj­du­ję w so­bie si­łę i prze­ko­na­nie, by zre­ali­zo­wać rze­czy, kur­sy czy ba­da­nia le­kar­skie, któ­re od­kła­da­łam od wie­lu mie­się­cy czy na­wet lat. Na­gle rze­czy oka­zu­ją się re­al­ne, moż­li­we do zro­bie­nia. Sy­tu­acje, któ­rych do­tąd uni­ka­łam trak­tu­ję ja­ko cie­ka­we eks­pe­ry­men­ty i od­wa­żam się na rze­czy, któ­re do­tąd zna­łam je­dy­nie z cu­dzych opo­wie­ści. Czu­ję swo­je gra­ni­ce. Le­piej dbam o swo­je po­trze­by. Ła­twiej mi or­ga­ni­zo­wać czas, po­rząd­ko­wać rze­czy od waż­nych do ma­ło istot­nych. Mo­je de­cy­zje sta­ły się bar­dziej kon­struk­tyw­ne. Mam po­czu­cie, że to po­czą­tek eks­cy­tu­ją­cej przy­go­dy, któ­rą fan­ta­stycz­nie bę­dzie prze­żyć, a nie tyl­ko o niej po­my­śleć. Agniesz­ko bar­dzo ci dzię­ku­ję, to był praw­dzi­wy przy­wi­lej móc przejść tą tro­chę ra­zem  z To­bą.

Ten kurs i to, co dzia­ło się w je­go trak­cie, by­ło dla mnie bar­dzo waż­ne. Z dru­giej stro­ny po tych ośmiu ty­go­dniach mam wra­że­nie, że do­pie­ro li­znę­łam te­mat uważ­no­ści i je­stem jesz­cze da­le­ko od „uważ­ne­go ży­cia”. Wy­da­je mi się, że naj­waż­niej­sze dla mnie by­ło od­kry­cie, że mój per­fek­cjo­nizm na­praw­dę utrud­nia mi ży­cie i od­da­la od za­do­wo­le­nia z ży­cia. Uczy­łam się i uczę od­pusz­cza­nia so­bie i ak­cep­to­wa­nia sie­bie i świa­ta. Dzię­ki uważ­no­ści umiem ła­pać te­go mo­je­go we­wnętrz­ne­go kry­ty­ka/ per­fek­cjo­ni­stę kie­dy tyl­ko za­czy­na „ga­dać”, dy­stan­so­wać się od je­go „ga­da­nia” i ocze­ki­wań. Ko­lej­ne od­kry­cie mo­że za­brzmi ba­nal­nie, ale od­kry­łam, że każ­de do­świad­cze­nie ma po­czą­tek, śro­dek i ko­niec. Za­tem każ­de do­świad­cze­nie – mi­łe czy nie­mi­łe – jest tyl­ko czę­ścią mo­zai­ki mo­ich  ży­cio­wych czy co­dzien­nych do­świad­czeń. To od­kry­cie da­je mi swe­go ro­dza­ju wol­ność i od­wa­gę w przyj­mo­wa­niu nie­mi­łych do­świad­czeń, nie spi­na­nia się tak bar­dzo w związ­ku z ni­mi i nie uni­ka­nia ich za wszel­ką ce­nę. To z ko­lei da­je mi du­żo lu­zu i po­czu­cie, że po­je­dyn­cze do­świad­cze­nie nie de­fi­niu­je mo­je­go ży­cia ja­ko ca­ło­ści. Na­stęp­na spra­wa to ćwi­cze­nie dy­stan­su do te­go, co się dzie­je w mo­im ży­ciu. Wi­dzę te­raz, czę­ściej niż przed kur­sem, mo­men­ty kie­dy na­sta­wiam się ne­ga­tyw­nie do zda­rze­nia lub oso­by („na pew­no się nie do­ga­da­my”, „na pew­no nic z te­go nie bę­dzie”). To po­zwa­la mi zro­bić miej­sce na za­ło­że­nie, że mo­że być ina­czej. Otwie­ram się na in­ne roz­wią­za­nia i już kil­ka ra­zy za­uwa­ży­łam, że nie wy­da­rzy­ło się nic z mo­ich czar­nych wi­zji, za to coś co mia­ło być trud­ne i nie­przy­jem­ne, oka­za­ło się ła­twiej­sze lub przy­jem­niej­sze. Od­kryć by­ło wię­cej – te wy­da­ją mi się dziś naj­istot­niej­sze. Na­pi­szę jesz­cze raz, to co na wstę­pie – wciąż je­stem na po­cząt­ku dro­gi i chcę ją kon­ty­nu­ować.

Uważ­ność to dla mnie od­dech, któ­ry po­zwa­la od­pu­ścić, to dzwo­ne­czek, któ­ry przy­wo­łu­je mnie do te­raz, kie­dy błą­dzę my­śla­mi w tym, co by­ło i co bę­dzie. Co cie­ka­we, w trak­cie me­dy­ta­cji i ćwi­czeń ska­no­wa­nia cia­ła za­wsze to­wa­rzy­szy mi po­czu­cie, że w ten spo­sób na pew­no wspie­ram też na­tu­ral­ne pro­ce­sy re­ge­ne­ra­cji nie tyl­ko du­cha, lecz tak­że cia­ła – że uru­cha­mia­ją się pro­ce­sy sa­mo­uz­dra­wia­ją­ce. Przez te 8 ty­go­dni cza­sem mo­co­wa­łam się ze swo­im umy­słem, by za­cho­wać uwa­gę na te­raz, cza­sem z cia­łem, któ­re zmę­czo­ne od­pły­wa­ło w ja­kieś nie­zna­ne za­ka­mar­ki świa­do­mo­ści. Ale co­raz czę­ściej za­uwa­żam, jak do­brze i świa­do­mie jest mi we­wnątrz każ­dej świa­do­mej chwi­li me­dy­ta­cji. Mam wte­dy po­czu­cie „sa­do­wie­nia się” w te­raz. Pierw­szy raz też chy­ba od daw­na do­strze­gam tak świa­do­mie bu­dzą­cą się wio­snę.

Naj­waż­niej­szą rze­czą ja­ką dał mi ten kurs jest zro­zu­mie­nie, że po­mię­dzy bodź­cem a re­ak­cją na nie­go, dzię­ki uważ­no­ści two­rzy się ma­ła prze­strzeń, w któ­rej mo­że­my świa­do­mie zde­cy­do­wać ja­ką re­ak­cję wy­brać.

Naj­więk­szy wpływ na mo­je ży­cie mia­ły róż­ne in­spi­ra­cje: opo­wie­ści, cy­ta­ty, omó­wie­nie te­ma­tów, któ­re al­bo rzu­ci­ły no­we świa­tło na zna­jo­me za­gad­nie­nia al­bo też przy­po­mnia­ły mi to, co już wiem, że nie wie­dzieć dla­cze­go, za­po­mnia­łam z te­go ko­rzy­stać.

Je­stem bar­dziej świa­do­ma swo­ich emo­cji, uczuć, tkwią­cych we mnie prze­ko­nań. Za­czę­łam spo­koj­nie ana­li­zo­wać swo­je re­ak­cje i za­cho­wa­nie, bez osą­dza­nia ła­twiej zna­leźć mi przy­czy­nę. Osią­gnę­łam więk­szy spo­kój w gło­wie, tro­chę zwol­ni­ły ga­lo­pu­ją­ce my­śli. Na­uczy­łam się me­dy­to­wać choć jest to jesz­cze dla mnie nie­ła­twe, cie­szę się, że uda­ło mi się, bo od daw­na chcia­łam na­uczyć się me­dy­ta­cji. Uważ­ność ozna­cza dla mnie więk­szą świa­do­mość i uwa­gę po­świę­co­ną swo­im my­ślom i uczu­ciom. Dzię­ki by­ciu uważ­nym na sie­bie, moż­na być uważ­nym na in­nych. Pró­bu­jąc nie osą­dzać sie­bie, nie bę­dę tak ła­two osą­dzać in­nych. Uważ­ność na swo­je za­cho­wa­nie da­je mi moż­li­wość za­uwa­ża­nia au­to­ma­ty­zmów, któ­re po­wie­lam w swo­im ży­ciu. Cie­szę się, że za­czę­łam przy­go­dę z uważ­no­ścią i je­stem go­to­wa do dal­szej pra­cy   .

Ostat­nie 8 ty­go­dni, pod­czas któ­rych uczest­ni­czy­łam w kur­sie MBSR by­ły dla mnie prze­ło­mo­we. Do­szło do mnie, że na­praw­dę CHCĘ żyć uważ­niej. Do­tar­ło do mnie, że mo­gę być uważ­na w każ­dej chwi­li, ale na po­czą­tek war­to i po­moc­ne jest „wy­łą­cze­nie” pew­nych au­to­ma­tów/ sche­ma­tów/ prze­ko­nań. Prze­ko­na­nia, że trze­ba być „w bie­gu”, sche­ma­tu, że sa­mo „idzie się do pra­cy”. Au­to­ma­tu, któ­ry sta­ra się spiąć 100tys. rze­czy na raz i ro­bi kil­ka rze­czy jed­no­cze­śnie, żad­nej nie re­je­stru­jąc. Je­stem na sa­mym po­cząt­ku, bo za­wsze by­łam ty­pem oso­by „nie­uważ­nej” i wiem, że dro­ga, w któ­rą się wy­bie­ram bę­dzie bar­dzo pięk­na i eks­cy­tu­ją­ca. Cza­sem się za­trzy­mam, cza­sem usią­dę, ale po­tem sta­nę i pój­dę da­lej…ku uważ­no­ści   .

– cia­ło – ak­cep­ta­cja i po­lu­bie­nie każ­de­go sta­nu w ja­kim znaj­du­je się mo­je cia­ło – czas dla sie­bie i cier­pli­wość na przy­glą­da­nie się so­bie

– od­dech – spo­sób roz­wią­zy­wa­nia/ by­cia w trud­nej sy­tu­acji

– za­ufa­nie do sie­bie – umie­jęt­ność „od­pusz­cza­nia so­bie” w sy­tu­acjach stre­su­ją­cych lub gdy coś idzie nie tak (nie po mo­jej my­śli)

Kurs jest po­wro­tem do sie­bie, do swo­ich prze­żyć, emo­cji, my­śli. Jest naj­lep­szych pre­zen­tem dla sa­mej sie­bie a ja je­stem naj­lep­szym swo­im przy­ja­cie­lem w tym wła­śnie cie­le, wła­śnie z tą a nie in­ną gło­wą peł­ną my­śli/po­my­słów

Kurs w któ­rym mia­łam oka­zję uczest­ni­czyć dzię­ki Agniesz­ce za co jej bar­dzo dzię­ku­je uzmy­sło­wił mi naj­waż­niej­szą rzecz w ży­ciu dla mnie, czy­li sa­mą Sie­bie. To wła­śnie tu­taj znaj­du­ją się od­po­wie­dzi na wszyst­kie py­ta­nia te ła­twe i te naj­trud­niej­sze i to wła­śnie dzię­ki umie­jęt­no­ści słu­cha­nia sie­bie i od­kry­wa­nia pra­gnień, po­trzeb, wie­my jak żyć dla sie­bie i dla in­nych.
To po­czą­tek świa­do­mej dro­gi któ­ra pro­wa­dzi do spo­ko­ju i mi­ło­ści dla sie­bie i dla in­nych.
Czy­ta­łam na ten te­mat wie­le ra­zy, wła­ści­wie Bi­blia o tym mó­wi… wie­my o tym, zna­my to na pa­mięć ale naj­waż­niej­sze jest te­go do­świad­czyć…a mo­że­my to zro­bić je­że­li po­zwo­li­my so­bie po­być ze so­bą….z cier­pli­wo­ścią, wy­ro­zu­mia­ło­ścią, sza­cun­kiem, mi­ło­ścią……..   to chy­ba naj­wspa­nial­szy pre­zent ja­ki mo­że­my so­bie po­da­ro­wać!    Z naj­lep­szy­mi ży­cze­nia­mi dla Wszyst­kich!

z po­zdro­wie­nia­mi i raz jesz­cze dzię­ku­ję!

Przede wszyst­kim kurs przy­po­mniał mi o tym, że mam cia­ło! Przez dłu­gi czas trak­to­wa­łam je po ma­co­sze­mu, wie­rzy­łam, że znie­sie wszyst­ko – je­dze­nie w po­śpie­chu, by­le ja­kie ubra­nie, zmę­cze­nie, na­pię­cie. Dzię­ki re­gu­lar­nym ćwi­cze­niom ska­no­wa­nia cia­ła i po­cząt­ko­wym bra­ku ja­kich­kol­wiek do­znań/ od­czuć, po kil­ku­na­stu ćwi­cze­niach mo­je cia­ło za­czę­ło się do mnie od­zy­wać,a  ra­czej ja za­czę­łam sły­szeć, że się od­zy­wa. Od­zy­ska­łam kon­takt z cia­łem ja­ko mo­im do­zgon­nym kom­pa­nem. Po­czu­łam po­trze­bę za­dba­nia o nie­go, oto­cze­nia go czu­ło­ścią i uwa­gą. Dziś ła­twiej mi od­czy­ty­wać sy­gna­ły, któ­re da­je mi cia­ło. Ła­twiej mi roz­po­znać zbli­ża­ją­ce się na­pię­cie, stres, dzię­ki te­mu mo­gę za­re­ago­wać ade­kwat­nie niż dać się po­nieść ta­kiej czy in­nej emo­cji.Mam prze­czu­cie, ze mo­gła­bym uczest­ni­czyć w kur­sie kil­ku­krot­nie i wciąż od­naj­dy­wać coś no­we­go. Je­stem na po­cząt­ku dro­gi ku uważ­ne­mu ży­ciu i z ogrom­na ra­do­ścią pój­dę w tym kie­run­ku

Osiem ty­go­dni w trak­cie, któ­rych uczęsz­cza­łam na kurs uważ­no­ści był dla mnie wy­jąt­ko­wym cza­sem. Z kil­ku po­wo­dów cie­szę się, że mo­głam po­znać Agniesz­kę – na­szą pro­wa­dzą­cą. Pew­nie nie bę­dę wy­jąt­kiem pi­sząc, że dziś nie wy­obra­żam so­bie, że­by kto­kol­wiek in­ny po­ka­zy­wał mi dro­gę Mind­ful­ness. Jej em­pa­tia, uśmiech i wie­dza po­ka­za­ły mi, że na wie­le spraw w ży­ciu a przede wszyst­kim na sie­bie moż­na spoj­rzeć ina­czej – ła­god­niej, spo­koj­niej, życz­li­wiej.

My­ślę, że przez czas te­go kur­su naj­bar­dziej za­przy­jaź­ni­łam się ze swo­im od­de­chem. Jest on mo­im nie­wąt­pli­wym sprzy­mie­rzeń­cem, szcze­gól­nie w chwi­lach stre­su. Uży­wa­ny cza­sa­mi nie­świa­do­mie, a czę­sto już zu­peł­nie świa­do­mie po­ma­ga mi zde­cy­do­wa­nie zmniej­szyć re­ak­cję na stres.

Zwró­ce­nie uwa­gi na by­cie uważ­ną po­zwa­la do­strzec i za­trzy­mać się przy dro­bia­zgach. Spoj­rzeć na dłu­żej bli­skim w oczy, pa­trzeć na pięk­ne ru­chy my­ją­ce­go się ko­ta, po­czuć za­pa­chy pły­ną­ce ze świe­żo za­pa­rzo­nej her­ba­ty z po­ma­rań­czą i goź­dzi­kiem, po­czuć za­pach je­sie­ni.

I za to wszyst­ko z ca­łe­go ser­ca dzię­ku­ję!

Naj­więk­szą war­to­ścią kur­su by­ło dla mnie uświa­do­mie­nie so­bie, że to ja mam w so­bie wszel­kie na­rzę­dzia do wal­ki z co­dzien­ny­mi trud­no­ścia­mi. Jesz­cze kil­ka mie­się­cy te­mu by­łam kłęb­kiem my­śli, opi­nii na swój te­mat i in­nych oraz fi­zycz­ne­go bó­lu, któ­ry od­bie­rał mi zdol­ność spo­strze­ga­nia rze­czy­wi­ste­go świa­ta i do­pro­wa­dził do sta­nu, w któ­rym nie mia­łam ocho­ty na wyj­ście z do­mu, spo­tka­nia z naj­bliż­szy­mi, roz­mo­wę z mę­żem, obej­rze­nie fil­mu.

Na kurs tra­fi­łam bez po­le­ce­nia, sa­ma znaj­du­jąc stro­nę Sy­ner­ge­ti­ci w in­ter­ne­cie. Uwa­ża­jąc się za oso­bę na wskroś prag­ma­tycz­ną scep­tycz­nie po­de­szła do uczest­nic­twa w nim, ale „ra­tu­jąc się” pod­ję­łam się „wy­zwa­nia”.

Oce­nia­jąc kurs po­wie­dzia­ła­bym, że opie­ra się na dość pro­stej me­to­dzie, o któ­rej uży­ciu nie­ste­ty w ży­ciu co­dzien­nym za­po­mnia­łam.

Dla­te­go sły­sząc na spo­tka­niach pro­ste praw­dy np. „Nie oce­niaj sie­bie”, „Trak­tuj wła­sne my­śli ja­ko coś wtór­ne­go wo­bec Two­je­go „ja”, „Twój od­dech jest naj­więk­szym re­duk­to­rem stre­su” uświa­do­mi­łam so­bie, że po­moc jest we mnie – że umie­jęt­nie sto­su­jąc po­zna­ne na kur­sie me­to­dy, mo­gę być swo­im wła­snym te­ra­peu­tą

Kurs uważ­no­ści na­uczył mnie za­trzy­my­wać się na chwi­lę w miej­scu, zdać so­bie spra­wę z te­go gdzie je­stem i co na­praw­dę ro­bię i cie­szyć się tą za­uwa­żo­ną chwi­lą. Dzię­ki te­mu je­den mój dzień za­czął się skła­dać z wie­lu szczę­śli­wych chwil.

Uważ­ność zwró­ci­ła też mo­ją uwa­gę na mnie sa­mą, na mo­je wnę­trze, po­trze­by i sta­ny emo­cjo­nal­ne. Jest mi te­raz du­żo ła­twiej je na­zwać oraz dać so­bie przy­zwo­le­nie na od­czu­wa­nie stra­chu, znie­cier­pli­wie­nia czy też zło­ści. Dzię­ki te­mu emo­cje, któ­rych nie lu­bię są ze mną kró­cej i w ła­god­niej­szej for­mie”.

Dzię­ku­ję za te mą­dre i in­spi­ru­ją­ce warsz­ta­ty

Co uważ­ne­go sta­ło się w mo­im ży­ciu i czym dla mnie ta uważ­ność jest?
Cóż, sta­ło się ty­le, ile na­uczy­łem się do­strze­gać. By­ły to zda­rze­nia po­zy­tyw­ne, jak i ne­ga­tyw­ne. Nie wiem, czy za­rów­no jed­ne ja­ki i dru­gie miał­by miej­sce, gdy­by nie kurs, ale wiem, że je­śli tak, to mia­łem ni­kłe szan­se, aby je do­strzec, al­bo po pro­stu po­zwo­lić im po­być i mi­nąć.
Jed­ną z pierw­szych rze­czy, ja­ką uda­ło mi się za­uwa­żyć jest – jak to sam uj­mu­ję – przy­dzie­la­nie ob­cym oso­bom bo­skiej mo­cy pa­no­wa­nia na­de mną    Brzmi to mo­że pro­za­icz­nie, ale świa­do­mość te­go, że sam wy­wo­łu­je w so­bie re­ak­cję stre­so­wą, tyl­ko po­przez błęd­ną in­ter­pre­ta­cję sy­tu­acji i szu­flad­ko­wa­nie jej, ja­ko za­gra­ża­ją­cą mo­je­mu bez­pie­czeń­stwu, po­zwa­la te­go uni­kać. Sil­nych re­ak­cji stre­so­wych nie mam na co dzień zbyt wie­le. To na­praw­dę rzad­kość.  Więk­szość z nich, to dro­bia­zgi. Nie­ste­ty te dro­bia­zgi z cza­sem prze­ję­ły na­de mną kon­tro­lę. Sam sta­wia­łem się w po­zy­cji de­fen­syw­nej, tyl­ko dla­te­go, że prze­cież coś po­dob­ne­go mia­ło już miej­sce. Mam na to szu­fla­dę. To jed­na z więk­szych, bo mie­ści ogrom ni­by nic nie­zna­czą­cych sy­tu­acji w mo­im ży­ciu. Szu­fla­da z na­pi­sem STRES.
Ko­lej­ną spra­wą są my­śli. Ja­każ to by­ła ulga! Jak to? Myśl jest tyl­ko my­ślą? Tak, tyl­ko. Tak sa­mo jak przy­szła, tak sa­mo odej­dzie. Nie mu­szę jej wy­pie­rać, nie po­trze­bu­je „my­śli za­stęp­czej”, ja­kie­go­kol­wiek bodź­ca, któ­ry od­wró­ci mo­ją uwa­gę. To tyl­ko myśl… Do te­go wszyst­kie­go po­wta­rza­nie od pierw­szych za­jęć „je­steś wy­jąt­ko­wy i wy­peł­niasz to po­miesz­cze­nie swo­ją wy­jąt­ko­wo­ścią”. Wy­jąt­ko­wy, moż­na by rzec, jak każ­dy, ale rów­nież jak każ­dy – od­bie­ram oto­cze­nie na swój spo­sób. To był ko­lej­ny prze­łom. Mo­ja rze­czy­wi­stość mo­że być zu­peł­nie in­na od tej, ja­ką ma oso­ba obok. Jak rów­nież i od tej, ja­ką ma każ­da oso­ba mi­ja­ją­ca mnie na uli­cy. Wie­dza o tym po­zwa­la zro­zu­mieć to, że czu­cie czy od­bie­ra­nie prze­ze mnie ja­kiejś sy­tu­acji w da­ny spo­sób nie ozna­cza, że wszy­scy czu­ją i in­ter­pre­tu­ją to tak sa­mo. Ni­by pro­ste. Ni­by gdzieś to już sły­sza­łem, ale do­tar­ło to do mnie do­pie­ro te­raz.
Na­stęp­nie emo­cje. Mó­wi­łem na za­ję­ciach. Nikt ni­g­dy wcze­śniej nie po­in­for­mo­wał mnie, że to ma ja­ką­kol­wiek war­tość i cze­muś słu­ży. Te­mat ta­boo. Dla mnie to ko­lej­ne wiel­kie od­kry­cie spo­re­go ka­wał­ka sie­bie.
Ja­ki to wszyst­ko ma na mnie wpływ?
Nie są­dzę, że­by kto­kol­wiek po­ja­wił się na ta­kim kur­sie z po­wo­du nad­mia­ru szczę­ścia. W mo­im przy­pad­ku, gdy od­kry­łem w so­bie swe­go ro­dza­ju moż­li­wość po­sia­da­nia nie­skoń­czo­no­ści my­śli, to jak­bym wpadł do ogrom­ne­go ba­se­nu z pi­łecz­ka­mi. Ba­wi­łem się ni­mi i szu­ka­łem pe­re­łek. Nie­któ­re pi­łecz­ki by­ły wspo­mnie­nia­mi. Oglą­da­łem każ­dą… zde­cy­do­wa­nie za dłu­go. Te­raz też się po­ja­wia­ją, ju­tro też się po­ja­wią, i po­ju­trze. Tyl­ko, że już nie ba­wię się tym. Są – OK, niech so­bie po­bę­dą. To mo­je do­świad­cze­nia, to coś, co mnie ukształ­to­wa­ło w ja­kimś stop­niu. Nie chcę te­go wy­pie­rać. Niech po­bę­dzie, ale te­raz zni­ka tak sa­mo nie­spo­dzie­wa­nie, jak się po­ja­wia.
Uważ­ność jest dla mnie swe­go ro­dza­ju straż­ni­kiem. Nie chcę te­go opi­sy­wać ja­ko spo­sób ży­cia, choć mógł­bym. Bar­dziej jed­nak od­bie­ram to ja­ko pierw­szy bez­piecz­nik ne­ga­tyw­nych zda­rzeń dnia co­dzien­ne­go, jak rów­nież i tych po­zy­tyw­nych. W przy­pad­ku tych dru­gich po­zwa­la na spon­ta­nicz­ność, a ta bu­dzi się do ży­cia, gdy pa­mię­ta­my o „umy­śle po­cząt­ku­ją­ce­go”. Je­śli zaś cho­dzi o te pierw­sze, to na­gle oka­za­ło się, że te ogrom­ne dra­ma­ty, któ­re prze­ży­wa­łem, by­ły tyl­ko nad­in­ter­pre­ta­cją zda­rzeń i upy­cha­niem ich do od­po­wied­nich szu­flad.
Oka­za­ło się rów­nież, że nie­któ­re z mo­ich do­tych­czas ulu­bio­nych po­traw już tak nie sma­ku­ją. Od­kry­wam za to no­we sma­ki. To dzię­ki uważ­ne­mu je­dze­niu.

Lek­ko ob­ni­żył mi się rów­nież puls. To dla mnie waż­ne, po­nie­waż już od daw­na go mo­ni­to­ro­wa­łem i wie­dzia­łem, że coś jest nie tak. Mi­mo te­go sam do­wa­la­łem so­bie do pie­ca i na­krę­ca­łem się jesz­cze bar­dziej, bo prze­cież „trze­ba dzia­łać”.

Ostat­nią rze­czą bę­dzie od­dech. Co praw­da nie rzu­ci­łem pa­le­nia, ale dzię­ki me­dy­ta­cji, ten się po­głę­bił. Nie no­to­wa­łem przerw mię­dzy wde­chem a wy­de­chem. Te­raz są. Sam od­dech jest spo­koj­niej­szy, głęb­szy. Nie wi­dzę w nim pa­ni­ki ła­pa­nia te­go ostat­nie­go tchu. Nie twier­dzę, że nie zo­ba­czę. Na pew­no doj­dzie do sy­tu­acji, gdzie uważ­ność bę­dzie spy­cha­na na dru­gi plan, przez przy­pływ emo­cji, nie­ocze­ki­wa­ną zmia­nę lub co­kol­wiek in­ne­go, ne­ga­tyw­ne­go i nie­unik­nio­ne­go w na­szym ży­ciu. Mi­mo te­go pa­mię­tam o tym w co­dzien­no­ści, rzad­kiej, jak się oka­za­ło, w sy­tu­acje eks­tre­mal­ne.

Nie twier­dzę te­raz, że je­stem cho­dzą­cą oa­zą spo­ko­ju. Te­go ab­so­lut­nie bym nie po­wie­dział. Wiem jed­nak, że włą­cza­jąc uważ­ność w ja­kie­kol­wiek chwi­li, je­stem w sta­nie po­pa­trzeć na sie­bie tro­chę jak­by z bo­ku. Spraw­dzić do­kład­nie co się dzie­je, gdzie się dzie­je i dla­cze­go. To spo­sób na ży­cie. Do­kład­nie ten sam, o któ­rym ce­lo­wo nie pi­sa­łem wcze­śniej.

Agniesz­ko,
Ser­decz­nie Ci dzię­ku­ję za po­ka­za­nie ma­py. Wiem już gdzie je­stem i dla­cze­go. Przy­znam szcze­rze, że na chwi­lę obec­ną, z punk­tu wi­dze­nia moż­li­wo­ści od­by­cia kur­su pro­wa­dzo­ne­go przez Cie­bie i po­zna­nia tych wszyst­kich fan­ta­stycz­nych osób, war­to by­ło tro­chę po­błą­dzić i iść aku­rat tą dro­gą”.

P.S.
Ko­lej­ny­mi ce­la­mi bę­dą na­uka pły­wa­nia i… na­uka tań­ca  
I jak to ma­wiał Bru­ce Lee „Po­zby­cie się ogra­ni­czeń sta­no­wi ogra­ni­cze­nie”. A te­raz już wiem, że te ogra­ni­cze­nia są tyl­ko w gło­wie – to tyl­ko myśl, ko­lej­ny go­łąb, któ­re­go i tak nie zdo­łam na­kar­mić.

Dzię­ki kur­so­wi uważ­no­ści na­wią­za­łam lep­szy kon­takt ze swo­im cia­łem, emo­cja­mi, my­śla­mi. Od­no­szę wra­że­nie, że wpływ ne­ga­tyw­nych my­śli zde­cy­do­wa­nie zma­lał, po­nie­waż na­uczy­łam się ob­ser­wo­wać swo­je my­śli a nie być cią­gle pod ich wpły­wem. Mo­je cia­ło jest dzię­ki te­mu bar­dziej roz­luź­nio­ne, po­ja­wi­ła się prze­strzeń na od­czu­wa­nie wszyst­kich emo­cji. Zde­cy­do­wa­nie je­stem bar­dziej obec­na w tu i te­raz, mam lep­szy kon­takt z ludź­mi oraz z naj­bliż­szą ro­dzi­ną.

Dla mnie uważ­ność to:
Kie­dy pa­trzę jest pa­trze­nie.Kie­dy słu­cham jest słu­cha­nie.
Gdy od­czu­wam ist­nie­je tyl­ko czu­cie.
My­śli po­wsta­ją i prze­mi­ja­ją.
Ja zaś je­stem czymś wię­cej.

Wy­star­czy być tyl­ko te­go świa­do­mą.

Ak­cep­ta­cja i mi­łość do sa­mej sie­bie. To dwie ce­chy wy­kształ­ci­łam odro­bi­nę dzię­ki mind­ful­ness. Nie czu­ję pre­sji by­cia ide­al­ną. Nie utoż­sa­miam się z każ­dą swo­ją my­ślą i emo­cją. Je­stem dla sie­bie bar­dziej życz­li­wa, na­uczy­łam się od­pusz­czać. Ko­lej­nym ce­lem bę­dzie nie­oce­nia­nie in­nych i trak­to­wa­nie jak sie­bie sa­mej. Z mi­ło­ścią. Z życz­li­wo­ścią.

Od­czu­wam re­duk­cję stre­su w co­dzien­nym ży­ciu, prze­peł­nio­nym stre­su­ją­cy­mi sy­tu­acja­mi. Za­uwa­żam, że „uważ­ność” włą­cza się sa­mo­ist­nie w róż­nych sy­tu­acjach i dzię­ku­ję za wspa­nia­łe pro­wa­dze­nie.

Moż­na by po­etyc­ko po­wie­dzieć, że wraz z roz­po­czę­ciem kur­su uważ­no­ści za­dzwo­nił dzwo­nek na po­bud­kę. Otwo­rzy­łam oczy, wsta­łam i za­czę­łam żyć. Sma­ki, dźwię­ki, ko­lo­ry i za­pa­chy do­oko­ła sta­ły się wy­raź­niej­sze i wla­ły mi się do środ­ka, kie­dy „otwo­rzy­łam drzwi”. In­ten­syw­nie za­miesz­ka­na prze­ze mnie gło­wa, mi­ster­nie urzą­dzo­na kon­cep­cja­mi i naj­fi­ku­śniej­szy­mi my­śla­mi na te­mat ży­cia i lu­dzi, jest te­raz sys­te­ma­tycz­nie wie­trzo­na od­de­chem. Sta­ram się rzad­ko tam prze­sia­dy­wać, dzię­ki cze­mu zy­ska­łam sa­ma nie wiem skąd, du­żo cza­su. „Spra­wy do za­ła­twie­nia” zaj­mu­ją mi o wie­le mniej prze­strze­ni umy­słu. Za to mam jej wię­cej na praw­dzi­we sły­sze­nie mo­ich dzie­ci, by­cie bli­żej re­al­nych osób a nie ich ho­lo­gra­mów, wy­pro­du­ko­wa­nych przez fa­bry­kę w mo­jej gło­wie. Od­kry­łam gdzie wię­zi­łam przez te wszyst­kie la­ta swój od­dech. Jak moc­no był ści­śnię­ty prze­po­ną i klat­ką że­ber. Kie­dy tyl­ko od­zy­wa się za­mon­to­wa­ny pod­czas 8 ty­go­dni kur­su, we­wnętrz­ny dzwo­nek, sta­ram się otwie­rać tą klat­kę i go uwal­niam. A wraz z nim – Sie­bie. Za­uwa­ży­łam, że „uła­ska­wie­nia” mo­je­go od­de­chu każ­de­go dnia wy­da­rza­ją się co­raz czę­ściej. My­ślę, że w koń­cu bę­dzie wol­ny cał­ko­wi­cie. Że­by jed­nak nie by­ło zbyt „cu­kier­ko­wo” mu­szę do­dać, że prak­ty­ka nie jest dla mnie za­wsze ła­twa. By­wa­ją mo­men­ty, że ode­sła­ła­bym ją w pacz­ce, w nie­zna­nym kie­run­ku. Bo prze­cież jest ty­le do zro­bie­nia na już – waż­ne­go, pil­ne­go. Bo zmę­cze­nie, bo te­le­fo­ny, bo za­le­gło­ści, bo po­czu­cie, że nic się nie dzie­je w trak­cie sie­dze­nia. I wte­dy dzwo­ni we­wnętrz­ny dzwo­nek: dzie­je się! Ja ży­ję na­praw­dę, wła­śnie dzię­ki uważ­no­ści.

Nie mo­gę po­wie­dzieć, by uważ­ność dia­me­tral­nie zmie­ni­ła ży­cie, ale też war­to za­zna­czyć, że od niej te­go nie ocze­ki­wa­łam. W ży­ciu co­dzien­nym na­dal to­wa­rzy­szą mi trud­ne sy­tu­acje i stres, i to się ni­g­dy nie zmie­ni, ale kurs dał mi na­rzę­dzia, dzię­ki któ­rym bar­dzo po­wo­li mo­gę zmie­niać mo­je re­ak­cje na trud­ne do­świad­cze­nia. Naj­waż­niej­szym mo­im do­świad­cze­niem z kur­su jest ob­ję­cie mo­jej oso­by ja­ko ca­łość tzn. po raz pierw­szy NA­PRAW­DĘ po­czu­łam, że mo­je cia­ło i JA to jed­no i to sa­mo. Dla mnie uważ­ność jest cią­głą pra­cą nad so­bą i cią­głym po­szu­ki­wa­niem mo­ty­wa­cji, ale w za­mian da­je nam ona coś nie­sa­mo­wi­te­go, cze­go sa­mi nie po­tra­fi­my so­bie dać – Na­sze Ży­cie.

Od­kry­łam wie­le no­wych rze­czy – głów­nie w so­bie, swo­im spo­so­bie my­śle­nia. Na­wią­za­łam lep­szy kon­takt z sa­mą so­bą, swo­im cia­łem, umy­słem i du­szą. Po­czu­łam w so­bie we­wnętrz­ną prze­strzeń ci­szy, któ­rą wiem, że mo­gę pie­lę­gno­wać dzię­ki re­gu­lar­nej prak­ty­ce. Po­zna­łam cie­ka­we oso­by i na­uczy­ciel­kę – Agniesz­kę, któ­ra jest bar­dzo po­moc­ną i de­li­kat­ną oso­bą. Bar­dzo po­le­cam.

Dla mnie ży­cie w uważ­no­ści to je­dy­na, wła­ści­wa dro­ga, do osią­gnię­cia har­mo­nii i spo­ko­ju w dzi­siej­szym, nie­zbyt przy­ja­znym świe­cie. Kurs spo­wo­do­wał, że zro­zu­mia­łam zna­cze­nie prak­ty­ki for­mal­nej. Jest ona dla roz­wo­ju wła­snej uważ­no­ści nie­zbęd­na i w koń­cu nie ro­bię te­go za ka­rę, ale dla wła­sne­go do­bra   .

Za­wsze sta­wia­łam so­bie wy­so­ko po­przecz­kę a kurs po­zwo­lił mi spoj­rzeć na wszyst­kie mo­je dzia­ła­nia, z nie­co in­nej per­spek­ty­wy. Uczę się wo­bec sie­bie wię­cej życz­li­wo­ści. Wi­dzę, że prak­ty­ka, co­dzien­ne ćwi­cze­nia choć cza­sem trud­ne do wy­trzy­ma­nia- są z bie­giem cza­su jak­by prost­sze. Szyb­ciej wy­ha­mo­wu­ję i dłuż­sze me­dy­to­wa­nie sta­je się moż­li­we. Ob­ser­wu­ję po­ja­wia­ją­ce się my­śli i szcze­gól­nie w trud­niej­szych sy­tu­acjach uświa­da­miam so­bie, że mój od­biór da­nej sy­tu­acji zwią­za­ny jest wła­śnie z my­śla­mi, na­sta­wie­niem. Sta­ram się być <<bar­dziej>> ob­ser­wa­to­rem. Su­per się czu­ję kie­dy po sku­pie­niu na od­de­chu czu­ję jak mię­śnie <<od­pusz­cza­ją>>.

Nie by­ło cał­ko­wi­tej re­wo­lu­cji w mo­im ży­ciu (dzię­ki Bo­gu, bo bo­ję się re­wo­lu­cji), ale czu­ję, że był to burz­li­wy po­czą­tek cie­ka­wej przy­go­dy z uważ­no­ścią.

Mój udział w kur­sie uważ­no­ści był cza­sem waż­nym, peł­nym wy­sił­ku i sku­pie­nia. Po­zwo­lił mi uzmy­sło­wić so­bie pro­stą, ale wca­le nie­oczy­wi­stą praw­dę. Uważ­ność jest prak­ty­ką. Ogar­nia­ją Cię wąt­pli­wo­ści, prak­ty­kuj. Je­steś zmę­czo­ny, prak­ty­kuj. Nie wi­dzisz ce­lu, prak­ty­kuj. Mą­drość prak­ty­ki uważ­no­ści ob­ja­wi się nie­spo­dzie­wa­nie.

Kurs MBSR wy­da­rzył się w mo­im ży­ciu w mo­men­cie, kie­dy te­go naj­bar­dziej po­trze­bo­wa­łam; po cięż­kiej cho­ro­bie, roz­wo­dzie i utra­cie pra­cy. Spra­wił, że na­uczy­łam się cie­szyć ży­ciem ta­kim, ja­kie jest i być otwar­tą na lu­dzi i wy­da­rze­nia, że­by w peł­ni do­świad­czyć te­go co mnie cze­ka; po cięż­kiej cho­ro­bie, roz­wo­dzie i utra­cie pra­cy. Spra­wił, że na­uczy­łam się cie­szyć ży­ciem ta­kim, ja­kie jest i być otwar­tą na lu­dzi i wy­da­rze­nia, że­by w peł­ni do­świad­czyć te­go co mnie cze­ka.

Z po­cząt­ku wy­da­wać się mo­gło nie­re­al­nym osią­gnię­cie spo­ko­ju po­przez le­że­nie na pod­ło­dze z za­mknię­ty­mi ocza­mi, pró­bu­jąc kon­tak­to­wać się ze swo­im cia­łem, ale po każ­dym ko­lej­nym dniu prak­ty­ki, moż­na za­uwa­żyć jak sta­je­my się bar­dziej świa­do­mi sie­bie, wła­sne­go cia­ła i re­ak­cji or­ga­ni­zmu na sy­tu­acje, któ­re nie­sie nam ży­cie.

Po­przez prak­ty­kę na­uczy­łam się współ­pra­co­wać ze swo­im cia­łem i zro­zu­mia­łam, że po­śpiech roz­my­wa nam ob­raz rze­czy­wi­sto­ści, te­go „TE­RAZ”, o któ­rym przed kur­sem za­wsze za­po­mi­na­łam

Sam kurs był dla mnie wiel­ką nie­wia­do­mą. Od sa­me­go po­cząt­ku.

Od sa­me­go po­cząt­ku sta­ra­łem się nie mieć wzglę­dem nie­go żad­nych ocze­ki­wań. Przy­szły one jed­nak póź­niej pod­czas wy­ko­ny­wa­nia ćwi­czeń uważ­no­ści. Nie wie­dząc na po­cząt­ku ja­ki jest ich cel za­sta­na­wia­łem się jak po­wi­nie­nem się czuć aby póź­niej zro­zu­mieć, że wła­śnie tak jak się czu­ję 🙂 . W trak­cie kur­su od­kry­łem, że pew­ne pro­ste czyn­no­ści, sy­tu­acje, w któ­rych je­ste­śmy to tak na­praw­dę na­sze ży­cie i żad­nej z nich nie mo­że­my przyj­mo­wać ja­ko coś nie­waż­ne­go czy nie­istot­ne­go. Każ­da z nich jest dla nas tak sa­mo waż­na. Dzię­ki zro­zu­mie­niu te­go mam więk­szą świa­do­mość wła­sne­go ży­cia, czer­pię z nie­go wię­cej ra­do­ści i znaj­du­ję ogrom­ny spo­kój w me­dy­ta­cji, któ­ra jest jed­nym z mo­ich naj­waż­niej­szych od­kryć. Chciał­bym prak­ty­ko­wać ją, a tak­że uważ­ność na co dzień. Mam na­dzie­ję, że mi się to uda. Dzię­ku­ję za każ­dą mi­nu­tę spę­dzo­ną na kur­sie MBSR mo­jej tre­ner­ce Agniesz­ce Gu­zic­kiej. Prak­ty­ko­wa­nie uważ­no­ści, któ­re we mnie za­szcze­pi­ła bę­dzie ze mną już do koń­ca mo­je­go ży­cia

Je­stem bar­dzo za­do­wo­lo­ny dla­te­go, że zde­cy­do­wa­łem się wziąć udział w tym kur­sie. Być mo­że mo­je po­cząt­ko­we ocze­ki­wa­nia by­ły du­że i nie do koń­ca po­kry­ły się z efek­ta­mi koń­co­wy­mi, nie­mniej z oso­bi­ste­go punk­tu wi­dze­nia do­strze­gam je­den po­tęż­ny efekt kur­su- więk­sza kon­tro­la nad stre­sem, umie­jęt­ność osła­bia­nia wpły­wu „sy­tu­acji stre­su­ją­cych” na mo­je ży­cie i po­stę­po­wa­nie. Na­by­ta umie­jęt­ność ob­ser­wo­wa­nia re­ak­cji or­ga­ni­zmu na my­śli i sy­tu­ację bie­żą­cą po­zwo­li­ła mi, w spo­sób zna­czą­cy pod­nieść „kom­fort psy­chicz­ny dnia co­dzien­ne­go”, co prze­kła­da się bez­po­śred­nio na lep­sze sa­mo­po­czu­cie. Ten fakt wpły­wa bez­po­śred­nio na mo­je lep­sze ży­cie co­dzien­ne, i jest to nie­wąt­pli­wie mój suk­ces wy­nie­sio­ny z te­go kur­su